Το πρόβλημά μου είναι ο σύντροφός μου και η προσκόλληση που υπάρχει με την οικογένεια του, οπότε και έρχομαι σε πολύ δύσκολη θέση να μιλήσω ανοικτά, γιατί είναι πολύ λεπτό ζήτημα.
Όπως το βλέπω, παρόλο που είμαστε πολλά χρόνια, η σχέση αυτή μάλλον δε θα κάνει το επόμενο βήμα. Είμαστε ζευγάρι 11 χρόνια και πιστεύω ότι έχουμε αργήσει κατά πολύ να κάνουμε οικογένεια ή έστω να υπάρξει ένας απογαλακτισμός και να νοικιάσουμε έστω σπίτι μακριά από οικογένεια και συγγενείς. Ζητάω τη βοήθειά σας γιατί δε ξέρω πώς να το χειριστώ και το μόνο που κάνω είναι να συσσωρεύω θύμο. Διαβάστε παρακάτω…
Στο ερώτημα απαντά ο Eυάγγελος Κουσιάδης/ Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας – Ψυχοθεραπευτής – Συγγραφέας ΒSc MBPsS Rsci / www.kousiadis.gr:
Αγαπητή φίλη,
κατανοώ το συναίσθημα του θυμού σας, όμως, νομίζω, ότι κάπου μέσα σας έχετε κι εσείς βολευτεί σε αυτή τη σχέση, που σωστά κι εσείς το επισημαίνετε ότι “έχετε αργήσει” για μία περαιτέρω εξέλιξη σε αυτό το κομμάτι. Είστε σε ένα κρίσιμο στάδιο με τον σύντροφό σας.
Θα σας πω αυτό που έχω πει και σε άλλες φίλες που αντιμετωπίζουν θέματα με τις σχέσεις τους και τους συντρόφους τους: από μόνη σας δεν μπορείτε να κάνετε πολλά. Πρέπει και οι δύο να θέλουν να προχωρήσουν παραπέρα και όχι μόνο ο ένας.
Αυτό που έχω να σας προτείνω είναι να κάνετε μία ανοιχτή συζήτηση με τον σύντροφό σας, να του εκφράσετε ό,τι νιώθετε και να του ζητήσετε να αναλαμβάνει τις ευθύνες που του αναλογούν για την εξέλιξη της σχέσης σας. κάντε αυτή τη συζήτηση με έναν επικοινωνιακό τρόπο, όχι με εκφοβισμούς και εκβιαστικά διλήμματα, όσο γίνεται βέβαια.
Αν νιώσετε, ότι δεν είναι έτοιμος για ανάληψη ευθυνών και για απογαλακτισμό από την οικογένειά του, τότε, είναι δική σας η ευθύνη για το τι θα κάνετε με τη δική σας η ζωή. Συσσωρεύοντας απλά θυμό με έναν παθητικό τρόπο, βλάπτετε τον εαυτό σας και τη ζωή σας και κάποια στιγμή θα έρθει η έκρηξη.