Ένα χέρι να πιαστεί, έψαχνε απεγνωσμένα επί χρόνια, ο αδικοχαμένος Αλέξανδρος Τανίδης. Κι αυτή τη βοήθεια που γύρευε για να σταθεί όρθιος, δεν τη βρήκε πουθενά στον κόσμο των μεγάλων…
Ούτε το πιο δραματικό μυθιστόρημα δεν θα μπορούσε να περιγράψει τη σύντομη ζωή του 17χρονου. Μικρό παιδί ακόμη, δεν μπόρεσε να βρει μια στάλα αγάπης να του γαληνέψει την ψυχή…
«Με γονείς που κρίθηκαν ακατάλληλοι να τον αναθρέψουν, δεν μπόρεσε να βρει μια στάλα αγάπης»
Οι γονείς του χώρισαν σε ένα αποπνικτικό περιβάλλον. Και ουδείς κρίθηκε κατάλληλος να έχει την επιμέλειά του ίδιου και των τριών αδερφιών του. Ετσι τα παιδιά πρωτογνώρισαν την επιβίωση μέσα στα ιδρύματα. Όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στην Καβάλα.
Η μητέρα πάντως, η οποία συζεί, προσπάθησε και ανέλαβε την επιμέλεια. Αποδείχθηκε όμως ότι δεν ήταν σε θέση να ανταποκριθεί.
«Τα μαρτύρια του σύγχρονου Γιάννη Αγιάννη»
Ο 17χρονος το έσκασε. Η μεγαλύτερη αδελφή, η οποία είναι φοιτήτρια και φιλοξενείται αλλού, προσπάθησε να τα βοηθήσει. Τα δυο μικρότερα παιδιά έγιναν δεκτά σε ίδρυμα. Ο Αλέξανδρος όμως όχι… Γιατί κάποιος σκέφτηκε ότι σε δέκα μήνες θα γινόταν ενήλικος.
Μέχρι που ήρθε ο Χάρος να του κόψει πρόωρα το νήμα της ζωής. Σαν μια λύτρωση… Επειδή όλοι μας σταθήκαμε ανίκανοι να σώσουμε μια παιδική ψυχή.
