Την Σταύρωσαν για δεύτερη φορά…”
Αυτό ανέφερε στο alphanews.live η Μαρία Περδικογιάννη, η ψυχολόγος στην οποία μίλησε το 2010 για πρώτη φορά η άτυχη Έλενα Φραντζή, για τα όσα βίωσε στο πλευρό του ανάδοχου πατέρα της και τα ευρήματα της οποίας αποδείχτηκαν καθοριστικά για την έκβαση της δικαστικής διαδικασίας, που οδήγησε σε καταδίκη τον ιερέα και σε ποινή φυλάκισης δεκοκτώ μηνών.
Η κυρία Περδικογιάννη αναλύει τον ρόλο της τοπικής κοινωνίας στην υπόθεση, καθώς και στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε η άτυχη Έλενα, όταν αποφάσισε να αποκαλύψει το προσωπικό της δράμα. Ενώ, δηλώνει εξαγριωμένη με την κατάσταση και τονίζει οτι η Έλενα ήταν ένα παιδί που θυματοποιήθηκε δύο φορές.
“Βρήκε το θάρρος να βγει στην επιφάνεια η ιστορία της και να ζητήσει βοήθεια απο τον κόσμο και ο κόσμος βασικά την θυματοποίησε δεύτερη φορά. Η αντίδραση στην κοινότητα του ιερέα, ήταν τρομερή, δηλαδή την σταύρωσαν δεύτερη φορά, γιατί υπάρχει άγνοια στον κόσμο για το ποιός μπορεί να είναι ο θύτης”
Στην έκθεση που ετοίμασε η κυρία Περδικογιάννη και την οποία κατέθεσε ως τεκμήριο στο δικαστήριο, αναφέρει οτι η Έλενα την επισκέφτηκε αρχικά τον Απρίλιο του 2009 με συμπτώματα αγχωτικής διαταραχής και σιγά-σιγά της εκμυστηρεύτηκε οτι είχε πέσει στο παρελθόν θύμα κακοποίησης. Τόνισε μάλιστα, οτι η διαταραχή αυτή παρουσιάζεται συχνά σε κακοποιημένα παιδιά.
Όπως εξήγησε στο δικαστήριο, ένα παιδί ηλικίας 3 χρονών δεδομένου οτι δεν υπήρχε ολοκληρωμένη σεξουαλική επαφή, δεν θα μπορούσε να αντιληφθεί οτι αυτό που γινόταν δεν ήταν σωστό. Ανέφερε επίσης οτι η Έλενα διακατέχετο απο φόβο οτι δεν θα την πιστέψουν και οτι θα ακολουθούσε κάποια τιμωρία της, καθώς και οτι υπήρχε πιθανότητα να έφταιγε η ίδια για αυτά που συνέβαιναν. Τα συναισθήματα αυτά τα περιέγραψε η ψυχολόγος, ως φυσιολογικές αντιδράσεις ενός κακοποιημένου παιδιού.
Εξετάζοντας την Έλενα, η ψυχολόγος κατέληξε οτι αυτή δεν παρουσίαζε συμπτώματα ψυχωτικών διαταραχών ή διαταραχών προσωπικότητας, ενώ ανέφερε οτι αποτελεί συνηθισμένο φαινόμενο κακοποιημένα άτομα να μιλήσουν για αυτό μετά την πάροδο πολλών ετών. Θέση της ήταν οτι δεν υπήρξε μυθοπλασία στην περιγραφή που της έδωσε η Έλενα των γεγονότων και ούτε πρόσθετε ή αφαιρούσε γεγονότα κατά την εξιστόρηση τους, ούτε και υπήρχαν αντιφάσεις σε αυτά που έλεγε.
Αναφορικά με το οτι η Έλενα καθυστέρησε να υποβάλει την καταγγελία η Μαρία Περδικογιάννη εξήγησε οτι η ίδια έχει δουλέψει στις ΗΠΑ με κακοποιημένα παιδιά και τόσο η εμπειρία της, όσο και οι ακαδημαϊκές μελέτες επι του θέματος, δείχνει οτι παιδιά σε τέτοιες ευάλωτες ηλικίες δεν αντιλαμβάνονται τι είναι η κακοποίηση, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις όπως και η παρούσα που ο θύτης δεν προκαλούσε κάποιο φυσικό πόνο με τις πράξεις του στο θύμα. Επίσης, είπε οτι η Έλενα σαν παιδί, δεν είχε εμπιστοσύνη σε άλλα πρόσωπα, αφού ούτε και στην λειτουργό του Γραφείου Ευημερίας μπορούσε να βασιστεί για να την προστατεύσει και νόμιζε οτι δεν θα την πιστέψουν. Τα πιο πάνω, εισηγήθηκε, καθιστούν ακόμη πιο δύσκολο το να πει ένα παιδί αυτά που του συνέβησαν.
