Η ιστορία που ακολουθεί είναι ένα τέλειο παράδειγμα για το πόσο σημαντική είναι η ευγένεια και η κατανόηση σε στιγμές κρίσης. Σχετίζεται με τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 και είναι πραγματικά πολύ συγκινητική:
Ήμασταν περίπου 5 ώρες έξω από την Φρανκφούρτη, πετούσαμε πάνω από το Βόρειο Ατλαντικό και έκανα το προγραμματισμένο μου διάλειμμα. Ξαφνικά μου είπαν να πάω στο πιλοτήριο για να δω τον καπετάνιο. Μόλις έφτασα εκεί, ο καπετάνιος μου έδωσε ένα τυπωμένο μήνυμα. Μόλις το διάβασα κατάλαβα αμέσως τη σημασία του.
Το μήνυμα ήταν από την Ατλάντα και έλεγε: «Όλες οι πτήσεις προς τις ΗΠΑ ακυρώθηκαν. Παρακαλώ προσγειωθείτε στο κοντινότερο αεροδρόμιο.»
Τώρα, όταν το κέντρο σου λέει να προσγειωθείς αμέσως χωρίς να σου λέει πού, φαίνεται πως σου έχει παραχωρήσει πλήρως τον έλεγχο. Ξέραμε ότι είχε γίνει κάτι σοβαρό και πως έπρεπε να προσγειωθούμε γρήγορα. Το κοντινότερο αεροδρόμιο ήταν 400 μίλια μακρυά, στο Gander, πάνω στο νησί του Newfoundland.
Έγινε μία γρήγορη αίτηση στον ελεγκτή εναέριας κυκλοφορίας του Καναδά και αμέσως ενέκριναν την προσγείωση. Μόνο αργότερα καταλάβαμε γιατί δεν δίστασε καθόλου ο ελεγκτής του Καναδά. Ενώ πηγαίναμε για να προσγειωθούμε, έφτασε άλλο ένα μήνυμα από την Ατλάντα, λέγοντας πως είχε γίνει τρομοκρατικό χτύπημα στη Νέα Υόρκη.
Λίγα λεπτά αργότερα, μάθαμε πως σε μερικά ακόμα αεροπλάνα είχε γίνει αεροπειρατεία και πως τα έριχναν πάνω σε κτήρια των ΗΠΑ. Αποφασίσαμε να κάνουμε μία ανακοίνωση και να πούμε ψέματα στους επιβάτες για την ώρα. Τους είπαμε πως λόγω βλάβης θα έπρεπε να προσγειωθούμε στο Gander.
Όταν προσγειωθήκαμε εκεί, είχαν ήδη προσγειωθεί άλλα 20 αεροπλάνα από όλο τον κόσμο. Μόλις τέλειωσε η προσγείωση, ο καπετάνιος έκανε την εξής δήλωση: ‘Κυρίες και κύριοι, πιθανώς να αναρωτιέστε εάν και τα άλλα αεροπλάνα έχουν την ίδια βλάβη με μας. Αλλά η αλήθεια είναι πως υπάρχει σοβαρός λόγος που προσγειωθήκαμε.’ Στη συνέχεια εξήγησε τα λίγα που μας είχαν πει για την κατάσταση στις ΗΠΑ.
Κανείς δεν επιτρεπόταν να βγει από το αεροπλάνο του. Κανείς από το έδαφος δεν είχε άδεια να πλησιάσει τα αεροπλάνα. Μετά από μία ώρα, υπήρχαν καθηλωμένα 53 αεροπλάνα από όλο τον κόσμο στο αεροδρόμιο.
Καθώς αποβιβαζόμασταν ήρθαν οι πληροφορίες πως τα αεροπλάνα είχαν πέσει πάνω στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης και στο Πεντάγωνο. Όλοι προσπαθούσαν να χρησιμοποιήσουν τα κινητά τους αλλά δεν μπορούσαν να πιάσουν σήμα επειδή ήταν στο δίκτυο του Καναδά.
Μερικές ώρες αργότερα τα νέα είπαν πως οι Δίδυμοι Πύργοι είχαν πέσει και πως μία τέταρτη αεροπειρατεία είχε οδηγηθεί σε συντριβή.
Οι επιβάτες είχαν εξουθενωθεί αλλά είχαν μείνει ψύχραιμοι περιμένοντας να δούν τι θα γίνει. Οι Καναδικές αρχές ανακοίνωσαν πως θα φεύγαμε το πρωί της επόμενης μέρας και έτσι οι επιβάτες προσπάθησαν να ξεκουραστούν λίγο.
Μας είπαν να βρούμε ένα μέρος για να ξεκουραστούμε και πως θα μας καλούσαν για να επιστρέψουμε στο αεροπλάνο. Εκεί, όταν ανοίξαμε την τηλεόραση καταλάβαμε το μέγεθος της καταστροφής, 24 ώρες αφού όλα αυτά είχαν ξεκινήσει. Τελικά μας κάλεσαν στις 14 του μήνα στις 7 το πρωί και κατά τις 12,30 είχαμε φύγει για Ατλάντα. Αλλά δεν είναι αυτό αυτό που ήθελα να σας πω.
Αυτό που μας είπαν οι επιβάτες ήταν απίστευτο και ο συγχρονισμός δεν γινόταν να είναι καλύτερος. Μάθαμε πως η πόλη μαζί με τις τριγύρω κοινότητες έκλεισαν όλα τα σχολεία, τα κέντρα και όσα μέρη μπορούσαν για να μπορέσει να φιλοξενήσει όλους αυτούς τους επιβάτες που είχαν ξεμείνει στην μικρή πόλη τους, μόλις 10,400 κατοίκων.
Οι 218 επιβάτες μας τελικά κατέληξαν στην πόλη Lewisporte, περίπου 45 χιλιόμετρα από το Gander και τους έβαλαν σε ένα λύκειο.
Οι οικογένειες έμειναν μαζί. Οι ηλικιωμένοι δεν είχαν άλλη επιλογή και επέλεξαν να νοικιάσουν δωμάτια. Άλλοι έμειναν σε βάρκες, άλλοι πήγαν στο τοπικό δάσος. Οι φούρνοι δούλευαν συνεχώς για να δίνουν ψωμί στους φιλοξενούμενους και όλοι οι κάτοικοι ετοίμαζαν φαγητά. Πολλοί επιβάτες πήγαιναν σε εστιατόρια της επιλογής τους και έτρωγαν.
Με άλλα λόγια, δεν τους έλειψε τίποτα.
Μετά από όλα αυτά, μεταφέρθηκαν στο αεροδρόμιο, πλήρως οραγνωμένα, χωρίς να λείπει κανείς.
Όταν ανέβηκαν στο αεροπλάνο για να συνεχίσουν ήταν σαν να επέστρεφαν από ταξίδι. Όλοι ήξεραν όλους με το μικρό τους. Αντάλλαξαν ιστορίες και πέρασαν πολύ καλά. Η πτήση μας πίσω στην Ατλάντα έμοιαζε με πάρτι, ανταλλάζαμε τηλέφωνα, διευθύνσεις και email.
Τότε συνέβη κάτι πολύ παράξενο. Ένας από τους επιβάτες με πλησίασε και μου ζήτησε να μιλήσει στους συνεπιβάτες του. Ενώ ποτέ δεν το επιτρέπουμε αυτό, κάτι μου είπε να τον αφήσω.
Ο κύριος θύμισε σε όλους τι είχαν περάσει αυτές τις τελευταίες μέρες. Τους θύμισε τη φιλοξενία που τους έδειξαν, ενώ ήταν εντελώς άγνωστοι. Στη συνέχεια είπε πως θα ήθελε να κάνει κάτι γι’αυτούς τους κατοίκους της πόλης Lewisporte. Είπε πως θα δημιουργούσε ένα λογαριασμός με το όνομα DELTA 15 (ο αριθμός της πτήσης).
Ο σκοπός του θα ήταν να χρηματοδοτήσει τις υποτροφίες για τους καλύτερους μαθητές. Ζήτησε όσους μπορούσαν να βοηθήσουν να συμμετάσχουν με ότι ποσό θέλουν. Τελικά από αυτή την κίνηση, μαζεύτηκαν σχεδόν $20,000 Καναδικά δολάρια.
Είναι μία πολύ συγκινητική ιστορία και δείχνει πως μερικές φορές οι καλύτερες πλευρές της ανθρωπότητας φαίνονται σε μία κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Credit: hefty.co