Μια ιδιαίτερη περίπτωση κλήθηκε να εξετάσει το Εφετείο και το καίριο ερώτημα ήταν το κατά πόσο υπήρχε σύνδεση του θανάτου με δυστύχημα ή αν ο θάνατος ήταν απλώς το αποτέλεσμα σοβαρών προβλημάτων υγείας τα οποία αντιμετώπιζε το θύμα.
Σύμφωνα με άρθρο του «Φιλελεύθερου» και του δημοσιογράφου Γιάννη Νεάρχου, ο κατηγορούμενος και το θύμα ήταν φίλοι. Τον Οκτώβριο του 2011 αποφάσισαν να μεταβούν στο Τρόοδος, με το όχημα που οδηγούσε ο κατηγορούμενος, για να μαζέψουν μανιτάρια. Μετά από αρκετές ώρες αναζήτησης πήραν τον δρόμο της επιστροφής.
Σε κάποιο σημείο του δρόμου ο κατηγορούμενος, σύμφωνα με τη δική του μοναδική εξήγηση και εκδοχή, ζαλίστηκε στιγμιαία, έχασε τον έλεγχο του οχήματός του και παρόλο που προσπάθησε, μόλις συνήλθε, να το ελέγξει, εκείνο προσέκρουσε σε χαντάκι, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό του συνεπιβάτη του που έπασχε από προβλήματα καρδιάς.
Ακριβώς λόγω των προβλημάτων του, ο συνοδηγός μεταφέρθηκε για προληπτικούς λόγους, στο νοσοκομείο και κρατήθηκε στο χειρουργικό τμήμα για παρακολούθηση. Από τις εξετάσεις διαπιστώθηκε ότι από την πρόσκρουση είχε υποστεί διάφορα τραύματα. Στη συνέχεια όμως η κατάστασή του παρουσίασε επιδείνωση και μεταφέρθηκε στη μονάδα εντατικής παρακολούθησης όπου και παρέμεινε κλινήρης μέχρι που κατέληξε, τέλη Νοεμβρίου. Το πιστοποιητικό θανάτου κατέγραψε ως αιτία «διατατική μυοκαρδιοπάθεια». Ο οδηγός αντιμετώπισε κατηγορία πρόκλησης θανάτου εξ αμελείας.
Ουσιαστικά του αποδιδόταν ότι η πρόκληση του θανάτου ήταν το αποτέλεσμα του δυστυχήματος. Πρωτόδικα κρίθηκε ένοχος και του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 18 μηνών με τριετή αναστολή. Ασκήθηκε έφεση και το Ανώτατο Δικαστήριο εξέδωσε πρόσφατα την απόφασή του. Ο αποβιώσας έπασχε από σοβαρή ασθένεια, η οποία κατά την ιατροδικαστική μαρτυρία θα μπορούσε να επιφέρει τον θάνατο. Τα τραύματα που υπέστη αφ΄ εαυτών δεν ήσαν θανατηφόρα, είχαν δε επουλωθεί, ούτε ήταν ικανά να προκαλέσουν προβλήματα στην καρδιά. Όμως προκάλεσαν βλάβη στους πνεύμονες και δημιούργησαν συμφύσεις στον δεξιό πνεύμονα.
Το Εφετείο, με αναφορά στη νομοθεσία και σε σχετικές αποφάσεις σημείωσε ότι «για να στοιχειοθετηθεί αιτιώδης συνάφεια (σ.σ. μεταξύ δυστυχήματος και θανάτου) η πράξη του κατηγορούμενου δεν είναι απαραίτητο να αποτελεί την άμεση ή τη μόνη αιτία η οποία επέφερε τον θάνατο».
Βάσει των δεδομένων της υπόθεσης κρίθηκε ότι «η μαρτυρία κατέδειξε ότι η παράνομη πράξη του εφεσείοντος επέφερε τον τραυματισμό του αποβιώσαντος ο οποίος όμως τραυματισμός αν και δεν ήταν η άμεση ή μόνη αιτία, πρόσφορη να επιφέρει τον θάνατο στη συνήθη πορεία των πραγμάτων παρέμεινε ως μία ουσιαστική και ενεργός αιτία, επιταχύνοντας τον θάνατο του Χ.Π., που έπασχε από διατατική μυοκαρδιοπάθεια η οποία θα επέφερε τον θάνατο ανεξαρτήτως της πράξης του κατηγορουμένου». Κρίθηκε λοιπόν ότι η αμελής οδήγηση του κατηγορούμενου είχε ως συνέπεια τον τραυματισμό του θύματος και ότι τα τραύματα αυτά ήταν «μια ουσιαστική και ενεργός αιτία του θανάτου» με αποτέλεσμα να στοιχειοθετείται το αδίκημα της πρόκλησης θανάτου εξ αμελείας. Υπό αυτά τα δεδομένα η καταδίκη κρίθηκε ορθή και επικυρώθηκε.
Πηγή: Φιλελεύθερος