Ποτέ δεν θεωρησα ιδιαίτερα σημαντική την προσφορά των social media στη ζωή μας. Πίστευα ότι μέσα από αυτά εξειδανικευουμε τον εαυτό μας, τρέφουμε τον εγωισμό μας και ζούμε παγιδευμένοι σ’ ένα μικρόκοσμο πλημμυρισμένο από επιφάνεια, ματαιοδοξία και στεγνή αντικειμενοποίηση της εικόνας μας. Κι όμως, όταν μαζευτήκαμε πολλοί σε αυτό το λογαριασμό και αντιλήφθηκα το ποσό μπορεί να επηρεάσει μια «ιδανικη εικόνα» άρχισα να αφιερώνω ολο και περισσότερο χρόνο, αποσπωντας τον από το διάβασμα ακόμη και την κοινωνική ζωή μου κάποιες φορές.
Αυτόν τον 1,5 μήνα, με αποκορύφωση την χθεσινή και τη σημερινή ημέρα ένιωσα έντονα την ανάγκη να πω σε όλους ένα τεράστιο ευχαριστώ, για όλη αυτή τη στήριξη και την αγκαλιά που μου ανοίξατε όλοι, ανεξαιρέτως. Και να αναθεωρήσω για την «ουσία» των social media που χωρίς αυτά δεν θα μπορούσα να εκφράσω όλα αυτά που νιώθω σήμερα.
Τι νιώθω; Το πρώτο συναίσθημα που ένιωσα εχθές και συνεχιζω να νιώθω και σήμερα είναι χαρά και ευγνωμοσύνη. Πριν προλάβετε να με πείτε τρελή περιμένετε, θα σας εξηγήσω. Αυτο τον 1,5 μήνα γνώρισα υπεροχους ανθρώπους, την ομάδα μου, που με εμπιστεύτηκαν, με αγάπησαν, με άκουσαν. Το ίδιο έκανα και εγώ! Η πρώτη μέρα μας βρήκε ιδεαλιστικα να συζητάμε τι θελουμε να αλλάξουμε στην τηλεόραση. Ο κάθε-ένας από εμας ανέλαβε αυτό που του άρεσε και αυτό που τον αντιπροσώπευε καλύτερα.
Προσπαθήσαμε εκτός από ψυχαγωγία να δώσουμε στον κόσμο και ουσία, γιατί είμασταν όλοι της λογικής πως αν κάποιος μπορεί να επηρεαστεί έστω και λίγο από εσένα, ας είναι να επηρεαστεί μόνο θετικά. Και ό,τι καταφέραμε το καταφέραμε μονοι μας, χωρίς στήριξη ή κάποια συμβουλή. Σήμερα ξεκινά μια νέα αρχή για όλη την ομάδα μου και για εμένα, αλλά το μόνο σιγουρο είναι πως όλοι μας φύγαμε με αξιοπρέπεια. Διότι όλοι μας είμασταν σωστοί επαγγελματίες που δούλεψαν, διάβασαν και αντιμετώπισαν με σοβαρότητα και πίστη αυτό που έκαναν. Νέα πρόσωπα, νέοι άνθρωποι που προσπάθησαν, σεβάστηκαν και πίστεψαν ο ένας στο άλλο. Αυτό μας έδωσε τη δύναμη να φύγουμε χαρούμενοι, γεμάτοι αξιοπρέπεια και αισιοδοξία για το μέλλον μας. Εγώ πιστεύω ακόμη στους ανθρώπους της ομάδας μου και δεν θα σταματήσω ποτέ να πιστεύω. Γιατί είναι αξιόλογοι νέοι για το μέλλον αυτού του κόσμου και είμαι περήφανη γι’ αυτούς.
Όσο για την απροειδοποίητη διακοπή μας; Την δικαιολογώ. Η εξουσία πάντοτε ήταν ενάντια του δικαίου και του καλού. Γιατί ν’ αλλάξει τώρα; Δεν φταίει ο άνθρωπος, φταίει η εξουσία που για λίγο του θόλωσε το μυαλό και δεν σκέφτηκε το δίκαιο. Μια κακή στιγμή ήταν, δεν μπορεί να χαρακτηρίσει μια κακή στιγμή έναν άνθρωπο. Προς Θεού!
Ένα καράβι που πλέει μόνο του στο πέλαγος, χωρίς μηχανικο, χωρίς αρμόδιο καπετάνιο, χωρίς κουπιά, δεν έχει καμία ελπίδα. Προσπαθήσαμε να φτιάξουμε κουπιά απ’ τα κατάρτια αλλά τα πήρε το κύμα. Μετά η τρικυμία δεν άργησε να φανεί. Το καράβι βούλιαξε, οι άνθρωποι όμως σώθηκαν. Και είναι ο άνθρωπος που έχει σημασία, όχι το καράβι!
Για την πραγματική «παρεα μου», που δεν θα χαθεί.
Για την Ελενα, την Μαρια, την Μικαελα, τον Αλέξανδρο, τον Μιχάλη, τον Πέτρο, τον κ.Τσαλακο. Για όλα τα παιδιά στους διαδρομους που μας στήριξαν. Για όλο αυτό το τεράστιο κτίριο με τους υπεροχους ανθρώπους. Για όλες τις εταιριες που μας εμπιστεύτηκαν.
Τελος, ειχα την ευκαιρία να επιστρέψω για λίγο το πρωί στο διάβασμα που τόσο αγαπώ. Στα χέρια μου κρατούσα ένα βιβλίο από τον αγαπημένο μου Γκαμπριέλ Γκαρσια Μάρκες, εκεί διάβασα: «Πάντα θα υπάρχουν άτομα που θα σε απογοητεύουν. Εσύ, συνέχισε να εμπιστεύεσαι. Όμως, να είσαι επιφυλακτικός με τα άτομα που θα εμπιστευθείς για δεύτερη φορά!
Μην απογοητεύεσαι επειδή κάποια προσπάθεια σου απέτυχε. Τα καλύτερα έρχονται όταν δεν τα περιμένεις! Έχε γεμάτη την καρδιά σου με χαρά και αισιοδοξία. Μη λυπάσαι για τίποτα. Γιατί το κάθε τι που συμβαίνει, πάντα συμβαίνει για κάποιο λόγο!!!»
