Ηταν τον περασμένο Αύγουστο όταν ο Μιχάλης Λαγός, σε μια εκ βαθέων συνέντευξή του στην «δημοκρατική», εξιστορούσε την περιπέτειά του με τον καρκίνο από την δική του ξεχωριστή οπτική γωνία.
Ο Μιχάλης Λαγός, στα 28 του χρόνια έχει καταφέρει να ξεγελάσει τον καρκίνο, παλεύει μαζί του αδιαλείπτως επί 3,5 χρόνια, κι ενώ οι γιατροί τού έδιναν μόλις μερικές ώρες ζωής (!), σήμερα αποτελεί πρότυπο δύναμης και θέλησης, για πολλούς ασθενείς.
Η συνέντευξη του Μιχάλη, έκανε τον γύρο της Ελλάδας και όχι μόνο… Ανάμεσα στους χιλιάδες αναγνώστες της συνέντευξης ήταν και η Μαρία Κωνσταντίνου από την Κύπρο η οποία είναι επίσης μαχήτρια αφού στα 9 της χρόνια, έδωσε την πρώτη της μάχη με την λευχαιμία. Κι ακολούθησαν κι άλλες μάχες τις οποίες κέρδισε…
Η Μαρία αποφάσισε να στείλει μήνυμα στον Μιχάλη και να του συστηθεί, για να του δώσει δύναμη να συνεχίσει τον αγώνα του. Κάπως έτσι ξεκίνησε το κοινό τους ταξίδι στη ζωή. Αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και τα όνειρά τους. Η Μαρία ζει πια στη Ρόδο και αποφάσισαν οι δύο τους να γυρίσουν σελίδα στη ζωή τους και να γράψουν το δικό τους βιβλίο…
Η Μαρία μιλάει σήμερα στη «δημοκρατική» για το πώς από την ημέρα που διάβασε την συνέντευξη του Μιχάλη έφτασε σήμερα να ζει στη Ρόδο αλλά και για τον δικό της αγώνα με την λευχαιμία και τον καρκίνο…
Και επειδή όλα τα παραμύθια έχουν δράκους, αλλά πάντα στο τέλος το καλό… νικάει, ο Μιχάλης και η Μαρία σχεδιάζουν να παντρευτούν στην Κύπρο το 2020 και φυσικά η «δημοκρατική» που ήταν η αιτία για να γνωριστούν, θα είναι εκεί!
• Μαρία, ας ξεκινήσουμε την συνέντευξη με το πώς βρέθηκες στη Ρόδο.
Στη Ρόδο βρέθηκα, λόγω μιας συνέντευξης που διάβασα στη «δημοκρατική»! Εγώ ζούσα στην Κύπρο και έτυχε να διαβάσω την συνέντευξη του Μιχάλη Λαγού, ο οποίος αναφερόταν στην μάχη του με τον καρκίνο. Πριν χρόνια είχα κι εγώ λευχαιμία και διαβάζοντας την συνέντευξη, του έστειλα μήνυμα στο facebook για να του δώσω δύναμη.
• Από το μήνυμα λοιπόν αυτό, πώς έφτασες να μετακομίσεις στη Ρόδο;
Μετά το μήνυμα που του έστειλα, ξεκινήσαμε να συζητάμε. Το ένα έφερε το άλλο… Μετά ήρθα στη Ρόδο για μια εβδομάδα, για να τον δω και από κοντά. Είχαμε ήδη συνδεθεί πνευματικά, ψυχικά… Και πήρα την απόφαση να μετακομίσω στη Ρόδο γνωρίζοντας ήδη πώς έχει η κατάσταση με την υγεία του. Τα έβαλα όλα κάτω, τα ζύγισα και αποφάσισα ότι αξίζει τον κόπο να το κάνω και το έκανα.
• Πώς έφτασε στα χέρια σου η συνέντευξη;
Δεν είχα καμία σχέση με τη Ρόδο απολύτως. Είχα μπει την επόμενη ημέρα των γενεθλίων μου στο διαδίκτυο για να απαντήσω στις ευχές των φίλων μου και εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου η συνέντευξη του Μιχάλη που είχε δώσει σε εσάς. Την διάβασα, την ξαναδιάβασα και πήρα το θάρρος να τον αναζητήσω στο facebook. Του έστειλα μήνυμα, του συστήθηκα, του είπα ότι έχω περάσει λευχαιμία, του είπα ότι είμαι σίγουρη πως θα ξεπεράσει το πρόβλημα της υγείας του και του ζήτησα να κρατάει γερά και να μην εγκαταλείψει. Κι έτσι ξεκινήσαμε να μιλάμε.
• Με τον Μιχάλη τι είναι αυτό που σας έφερε κοντά;
Η συνέντευξη, ο τρόπος που περιέγραψε αυτό που βιώνει με τον καρκίνο, ο δυναμισμός που έβγαινε όσο τη διάβαζα, η μεγάλη του πίστη… Αυτό.
• Βρήκες δηλαδή κοινά σημεία με ‘σενα;
Ναι. Ειδικά στο θέμα της πίστης. Εγώ πάντα είχα πίστη στη ζωή μου. Είχα περάσει λευχαιμία μικρή, μετά εμφάνισα καρκίνο στον έναν μαστό, μετά και στον άλλον και πριν από λίγους μήνες εμφάνισα ξανά λευχαιμία αλλά δεν έπαψα να ελπίζω και να πιστεύω, δεν έχασα την πίστη μου. Ελεγα «δεν έχω τίποτα και προχωράω μπροστά».
• Πόσες φορές χρειάστηκε να αντιμετωπίσεις την ασθένεια;
Στα 9 μου χρόνια, νόσησα με λευχαιμία. Καρκίνος στο στήθος εμφανίσθηκε στα 25 μου και τώρα στα 33 μου, το περασμένο καλοκαίρι πάλι αρρώστησα, μου παρουσιάστηκε ασθένεια στο αίμα.
• Και οδηγός σου σε αυτή την περιπέτεια ήταν η πίστη σου;
Ναι.
• Και ως παιδί;
Ναι. Ως παιδί η μαμά μου με έψαχνε και εγώ ήμουν έξω, «για να μιλήσω με τον Θεό». Μου έλεγε η μαμά μου «με ποιον μιλάς;» κι εγώ της απαντούσα «με τον Θεό, με ακούει»… Η πίστη μου με έσωσε και τις τρεις φορές. Όταν είχα νοσήσει με λευχαιμία, οι γιατροί είπαν στη μαμά μου ότι δεν θα ξυπνούσα το πρωί, ότι είχα μόλις 12 ώρες ζωή. Τελικά ξύπνησα το πρωί, αλλά χρειάστηκε να μείνω μέσα στην κλινική τέσσερις μήνες. Ρωτούσα τη μαμά μου «τι έχω μαμά;», κι εκείνη δεν μου έλεγε για να μην με στενοχωρήσει. Αναρωτιόμουν «μαμά, μήπως έφαγα πολλά παγωτά; Μήπως έφαγα πολλά τσιπς;… Θα περάσει όμως μαμά». Και με ρωτούσε η μαμά μου, «το πιστεύεις ότι θα περάσει;» και εγώ της απαντούσα «ναι, το πιστεύω γιατί δεν έχω τίποτα».
• Και μετά, πότε εμφανίστηκε ο καρκίνος;
Στα 25 μου. Είδα κάποια σημάδια στο στήθος μου, στον αριστερό μαστό και πήγα με την κολλητή μου φίλη στον γιατρό ο οποίος διέγνωσε κακοήθεια. Ξεκίνησα αγωγή, κι όταν μερικές μέρες αργότερα πήγα για να με δει, τα σημάδια είχαν εξαπλωθεί και στους δύο μαστούς. Τότε ο γιατρός μου, μου είπε ότι πρέπει να ξεκινήσω χημειοθεραπείες. Εγώ έκλαιγα, δεν ήθελα να ξεκινήσω θεραπείες, φοβήθηκα ότι θα χάσω τα μαλλιά μου… Πήρα τηλέφωνο την γερόντισσα στον Αγιο Εφραίμ, στην Νέα Μάκρη, την οποία συμβουλεύομαι και μου είπε «Μαρία, πού είναι η πίστη σου; Τόσο καιρό τα καταφέρνεις μόνη σου, γιατί λυγίζεις τώρα;»… Τότε γονάτισα, προσευχήθηκα και είπα «Κύριέ μου, σε παρακαλώ, διώξε μού το αυτό το πράγμα, όπως το έκανες και τότε». Κι έτσι κι έγινε… Πήγα στον γιατρό για να ξεκινήσω θεραπείες και σε 20 λεπτά είχα βγει έξω! Και ρώτησε η κολλητή μου «τι έγινε;» και λέει ο γιατρός «δεν έχει τίποτα!». Αυτό το οποίο έζησα, είναι θαύμα… Φέτος τον Μάιο, αισθάνθηκα αδιαθεσία και λιποθύμησα. Δεν είχα δύναμη να σηκωθώ. Πάω στη γιατρό και εκεί συνειδητοποιούμε ότι το ανοσοποιητικό μου σύστημα έχει καταρρεύσει και επίσης είχα ξανά πρόβλημα στο αίμα. Εμεινα μέσα δύο μέρες και βγήκα και από εκεί νικήτρια και μάλιστα πήρα και 10 κιλά μετά από αυτό. Εκανα θεραπείες και έπαιρνα φάρμακα μέχρι και τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε.
• Η συνέντευξη του Μιχάλη δημοσιεύθηκε τον περασμένο Αύγουστο, που ήσουν κι εσύ ακόμα σε θεραπεία.
Ναι. Το ήξερε ο Μιχάλης πως και εγώ ήμουν σε θεραπεία.
• Αρα ήρθατε κοντά σε μια περίοδο που και οι δύο δίνατε την μάχη σας.
Ναι. Ο Μιχάλης, ήταν σε φάση που έπρεπε να αποφασίσει αν θα κάνει ή όχι το χειρουργείο γιατί οι πιθανότητες ήταν 50%-50%, τελικά το έκανε αφού το συζητήσαμε. Εγώ ήμουν στη φάση που είχα περάσει τόσες αρρώστιες και τόσα προβλήματα υγείας και ήθελα να τα αφήσω όλα πίσω και να βρω την ευτυχία. Μιλούσαμε και λέγαμε ο ένας στον άλλον τις εμπειρίες μας… Οσα άτομα και να έχεις δίπλα σου, και όσοι και να θέλουν να σου σταθούν, στην ουσία μόνος σου το περνάς.
• Πόσο καιρό είσαι τώρα στη Ρόδο;
Είμαι περίπου έναν μήνα εδώ. Μου αρέσει και το νησί και οι άνθρωποι. Ο Μιχάλης μου άνοιξε την καρδιά του, οι δικοί του άνθρωποι μού άνοιξαν την πόρτα τους… Θέλω να προχωρήσω στη ζωή μου, θέλω να το φτάσω μέχρι το τέρμα.
• Ποιο είναι το τέρμα για σένα;
Θέλω μετά από χρόνια να έχω τη δική μου οικογένεια, να κάνω αυτό που μου αρέσει στον εργασιακό τομέα και ένα όνειρο που έχω από μικρή είναι να εκδώσω το βιβλίο μου. Θέλω πολύ επίσης να προσφέρω σε παιδιά που είναι άρρωστα, με καρκίνο ή λευχαιμία αλλά και σε παιδιά που μεγαλώνουν σε ορφανοτροφεία.
• Ηρθες λοιπόν στη Ρόδο, άφησες την Κύπρο πίσω σου, τη ζωή σου εκεί, τους γονείς σου…
Ναι, παρ΄ότι είχα πει ότι δεν θα εγκαταλείψω ποτέ τη χώρα μου και τη ζωή μου, το έκανα γνωρίζοντας τις αντικειμενικές δυσκολίες. Πιστεύω ότι πολύ σύντομα θα ξεπεράσουμε τα εμπόδια και θα ζήσουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε. Ο Μιχάλης είναι η δύναμή μου και είμαι η δύναμή του.
• Οι γονείς σου, οι φίλοι σου τι σου είπαν όταν τους το ανακοίνωσες;
Νομίζω ότι πήραν δύναμη από εμένα και από την απόφασή μου! Στενοχωρήθηκα που άφησα τους γονείς μου πίσω. Τον μπαμπά μου ακόμα δεν μπορώ να τον αντικρίσω, κλαίει κι εκείνος και κλαίω κι εγώ λόγω του αποχωρισμού… Η μαμά μου, είπε ότι θέλει να είμαι ευτυχισμένη κι αφού η ευτυχία μου είναι στη Ρόδο να ακολουθήσω την καρδιά μου. Πιστεύουν πολύ σ΄εμένα οι γονείς μου.
• Όταν ξαπλώνεις το βράδυ, στην νέα σου πατρίδα τι σκέφτεσαι;
Βλέπω την Μαρία να τραγουδάει… Μετά από τόσα χρόνια και όσα πέρασα, πιστεύω ότι φέτος θα καταφέρω επιτέλους να τελειώσω το τραγούδι. Με βλέπω να προσφέρω στα παιδιά που έχουν την ανάγκη μου… Θα έχω τη δική μου οικογένεια και τα δικά μου παιδιά, αλλά θέλω να φροντίζω και τα παιδιά που έχουν ανάγκη. Πάνω απ΄όλα όμως θέλω να είμαστε καλά και να έχουμε υγεία και το πιστεύω ότι θα είναι έτσι. Πρέπει να παλεύουμε για τους στόχους μας. Εγώ έβαλα στόχο να τελειώσω τις σπουδές μου στο τραγούδι. Ξεκίνησα στα 18 και θα τελειώσω φέτος στα 33 μου, αλλά παρά τις δυσκολίες δεν τα παράτησα ποτέ. Το βιβλίο επίσης ξεκίνησα από τα 18 μου να το γράφω και τελικά θα το τελειώσω τον ερχόμενο Φεβρουάριο. Ηθελα να ασχοληθώ με τον χορό και παρά το γεγονός ότι δεν πίστευα πως θα τα καταφέρω, εντούτοις το έκανα και αυτό έστω και στα 33 μου. Όλα γίνονται όταν θέλουμε!
• Πότε άρχισες να κάνεις ξανά σχέδια, να ονειρεύεσαι;
Ποτέ δεν σταμάτησα, πάντα είχα όνειρα και στόχους. Αυτά μου έδιναν δύναμη για να προχωρήσω. Και ο Μιχάλης, είναι αυτό που είχα πάντα στο μυαλό μου… Τον ονειρευόμουν πριν τον συναντήσω.
• Ο Μιχάλης μού είπε ότι σχεδιάζετε να παντρευτείτε!
Ναι! Το 2020, στην Κύπρο. Τον γάμο μου τον φαντάζομαι απλό και όμορφο, σαν παραμύθι. Εχω βρει ήδη το νυφικό και κάποια άλλα πράγματα… Θα είναι παραδεισένια γιατί με τον Μιχάλη έχουμε δεθεί πρώτα ψυχικά και ο γάμος θα επισφραγίσει όλα όσα έχουν προηγηθεί.
