Με αφορμή την σημερινή παγκόσμια μέρα κατά του παιδικού καρκίνου επαναφέρουμε μια συγκλονιστική συνέντευξη που παραχώρησε ο Λουκάς Φουρλάς στην ιστοσελίδα hellasjournal και την δημοσιογράφο Έλλη Αυξεντιου τον περασμένο Οκτώβριο μιλώντας για την δική του τραγωδία. Τα λόγια του μάθημα ζωής για όλους
Υπάρχουν άνθρωποι που λύγισαν απέναντι στον Θεό, κάηκαν με τα δάκρυα τους κι ας μην έκαιγαν, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον πόνο αλλά δεν έγιναν αγρίμια, παρέμειναν άνθρωποι, αληθινοί άνθρωποι σε έναν κόσμο που αλλάζει κι ολοένα μοιάζει και πιο πολύ, με το τέρας.. Κατάφεραν κι λείαναν αρνητικές γωνίες, αρνητικές πτυχές που γρατζουνούσαν τη ψυχή τους… Ένας απ’ αυτούς, ο αγαπημένος φίλος και συνάδελφος Λουκάς Φουρλάς. Ένας άνθρωπος που βρέθηκε αντιμέτωπος με την κλεψύδρα του πόνου της τετράχρονης κόρης του Άρτεμις κι έγινε καλύτερος… Η Άρτεμις δεν ήταν για εδώ, το εκτόπισμα της ήταν μεγαλύτερο απ’ αυτό της γης και πέταξε, μα μέσα σε μόνο τέσσερα χρόνια, πρόλαβε και παρέδωσε μαθήματα , ζωής κι ανθρωπιάς…
«Το μεγαλύτερο μάθημα που μου έδωσε η Άρτεμις, είναι ότι η ζωή, έχει πάνω, έχει κάτω, δεν υπάρχει τίποτα μόνιμο, τίποτα δεδομένο, το μόνο πράγμα που μένει και είναι σταθερό, είναι η αγάπη και τίποτα άλλο. Το μόνο που αξίζει και λες ότι υπάρχει ζωή, είναι ν’ αγαπάς και να σ΄ αγαπούν. Όταν αγαπάς δεν χάνεσαι ποτέ κι όταν σε αγαπούν πάλι δε χάνεσαι ποτέ», εξομολογείται ο δημοσιογράφος Λουκάς Φουρλάς. Και συνεχίζει, «η ζωή ανατρέπεται κάνοντας κωλοτούμπες, όχι απλά ανατρέπεται. Καμιά φορά η ανατροπή είναι τόσο μεγάλη, που δεν επανέρχεται κιόλας. Πρέπει να έχεις πολλές ευχές, πολλές ευλογίες και πολύ μεγάλη δύναμη για να μην μείνεις κάτω στο πάτωμα. Αυτό που λένε πολλοί, ότι πρέπει να σηκωθείς, η ζωή συνεχίζεται, είναι για να τ’ ακούς και να γελάς κάποια στιγμή. Άκυρα, για κάποιον που δεν τα έχει ζήσει και δεν έχει υποστεί ανατροπές, για κάποιον που είναι πολύ μακριά από την ανατροπή. Η ανατροπή, είναι λες και σου κόβουν τα πόδια και πρέπει να μάθεις να περπατάς από την αρχή”.
Συνεχίζει: “Η Άρτεμις με έκανε καλύτερο άνθρωπο, από τη στιγμή που γεννήθηκε. Κι όταν χάθηκε το δικό μου το παιδί, δεν ένοιωσα ότι ο «ρόλος μου», στο παιδογκολογικό σταμάτησε. Έκλεισα , την άσπρη πόρτα του και ξαφνικά δεν έχω να κάνω τίποτα με τους ανθρώπους, που είναι ακόμα μέσα και τα παιδιά τους δίνουν τη δική τους μάχη. Παιδιά, τα οποία είναι και δικά μας παιδιά. Ήταν μια φυσική συνέχεια, της παρουσίας μου στο παιδογκολογικό και της εμπλοκής μου και συναναστροφής μου, με ανθρώπους που είχαν το ίδιο πρόβλημα με μένα. Δεν μπορούσα να τους εγκαταλείψω στην πορεία. Μπαίνεις στο παιδογκολικό με το δικό σου παιδί και φεύγεις με όλα τα παιδιά που συνάντησες, ως δικά σου. Χαίρεσαι με τη χαρά τους και πονάς με τον πόνο τους, όπως και με το δικό σου παιδί. Δεν είχα επιλογή να κλείσω την πόρτα και να πω αυτοί οι άνθρωποι δεν σημαίνουν κάτι για μένα, ειδικά εμείς που υπηρετούμε κιόλας τη δημοσιογραφία και έχουμε μία ευρύτερη αντίληψη στο τι συμβαίνει γύρω μας, διαπιστώνεις και τις ανάγκες που υπάρχουν, οι οποίες είναι καταπελτικές για μια οικογένεια. Κάτι που ο κόσμος έξω δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει, όχι γιατί φταίει ο κόσμος, απλά επειδή είναι μακριά από τη ζωή του παιδογκολογικού.
Καταρχήν, οι ανάγκες είναι από ψυχολογικές, οικονομικές, εργασιακές, απ’ ότι μπορεί να φανταστεί κάποιος. Είναι λες και σπίτι σου, σκάει μία βόμβα, χάνεις τη δουλειά σου, χάνεις τα εισοδήματα σου και ταυτόχρονα έχεις να διαχειριστείς τη μάχη που δίνει το παιδί σου με τον καρκίνο, έχοντας καθημερινά την αγωνία αν θα υπάρχει και αύριο μαζί σου. Δεν είναι κάποιος υποχρεωμένος να γνωρίζει αυτό το αίσθημα, εμείς όμως που το έχουμε βιώσει είναι λες και κλείνεις τα μάτια σου, σε κάτι που υπάρχει εκεί μπροστά σου. Πολλές φορές με ρωτάνε, δε θέλει δύναμη αυτό που κάνεις, να βρεις λεφτά, να βοηθήσεις; Δεν έχω επιλογή. Με ρώτησε κανείς, αν έχω επιλογή; Δεν έχω επιλογή. Όταν ζήσεις στο παιδογκολογικό, πρέπει να είσαι δειλός , μετά για να εγκαταλείψεις. Οι άνθρωποι που ζήσαμε ή ζουν αυτή τη στιγμή στο παιδογκολογικό, γίνονται μια γροθιά, μια αλυσίδα, όπου παίρνει δύναμη ο ένας από τον άλλον. Όταν ο ένας είναι έτοιμος να λυγίσει, στηρίζεται στον διπλανό του. Και όλοι μας, στηριζόμαστε από τα παιδιά μας.
Οι πιο δυνατοί στο παιδογκολικό, δεν είναι οι γονείς αλλά τα παιδιά. Πίστεψε με, το έζησα και το ξέρω πολύ καλά. Τα παιδιά, μας έδιναν δύναμη, να αντέξουμε όλο αυτό που ζούσαμε. Τα παιδιά αυτά, έχουν μια ενέργεια, μια αγάπη και μια αισιοδοξία, που όταν πας να χάσεις εσύ τα βήματα σου, σου δίνουν τα παιδιά δύναμη στο να ισορροπήσεις και να συνεχίσεις. Είναι μια μικρή κοινωνία, πίσω από κλειστές πόρτες στο παιδογκολογικό. Υπάρχει τόσος πόνος που κανείς δεν μπορεί να τον φανταστεί κι επίσης μία δύναμη, που πάλι κανείς δεν μπορεί να φανταστεί.
Η ζωή πίσω από αυτές τις πόρτες, για τα παιδιά, είναι ένας συνεχής πόνος, από χειρουργείο σε χειρουργείο από φάρμακο σε φάρμακο, από χημειοθεραπείες, που αδυνατούν το σώμα του παιδιού… Κουρασμένοι γονείς, οι οποίοι προσπαθούν να πιαστούν ο ένας από τον άλλον , έτσι ώστε να μην καταρρεύσουν. Σπίτια τα οποία κλείνουν γιατί η ζωή μεταφέρεται στο παιδογκολογικό, δίπλα από το κρεβάτι του παιδιού σου. Ξυπνάς και κοιμάσαι, με την αγωνία για το τι θα ξημερώσει. Προσπαθείς να αντλήσεις δύναμη από Τον Θεό, προσπαθείς να αντλήσεις δύναμη από τους ανθρώπους που είναι δίπλα σου. Κάποιες στιγμές δε θέλεις να βλέπεις κανέναν μπροστά σου, κάποιες στιγμές έχεις ανάγκη να είσαι με κόσμο να σε περιτριγυρίζει και να σου δίνει δύναμη.. Κάποιες στιγμές, δε θες να μιλήσεις με κανέναν και είναι και κάποιες στιγμές που θες να σε σφίξει κάποιος στην αγκαλιά του και να κλάψεις».
Και προσθέτει: «Αυτός είναι ένας μικρός κόσμος , που συμβαίνει στο «Μακάρειο», που όταν κλείσει η πόρτα, η οποία θέλει κωδικό για να περάσεις μέσα, ελάχιστοι ξέρουν, γνωρίζουν, το τι συμβαίνει εκεί… Δεν υπολογίζεις ποτέ στη ζωή σου, ότι μπορεί να είσαι εσύ αυτός που θα διαβεί αυτό το κατώφλι αλλά και πάλι όταν σου λάχει ο λαχνός και περάσεις την είσοδο, συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει, τίποτα μα τίποτα δεδομένο, τα αυτονόητα πράγματα πλέον δεν είναι καθόλου αυτονόητα, τα δήθεν σημαντικά πράγματα που είχες στη ζωή σου, πλέον είναι ασήμαντα και το μοναδικό πράγμα που έχεις να κάνεις, είναι να επικεντρώσεις, να συγκεντρώσεις όλη σου τη δύναμη για να σώσεις το παιδί σου”.
Και κάπου εδώ τον ρωτάω, πόσο σημαντικό είναι, να γίνεται κανείς δότης και μου εξηγεί… «Όταν λες στον άλλον, πόσο σημαντικό είναι να αφιερώσεις πέντε μόνο λεπτά από τη ζωή σου, για να σώσει ένα παιδί, θέλω να βάλετε για λίγο τη θέση σας, εσείς που σκέφτεστε ακόμα αν θα πάτε να δώσετε λίγο σάλιο, στη θέση ενός γονέα, ο οποίος κάθεται πάνω σε μια καρέκλα, δίπλα από το παιδί του, το οποίο νοσεί από λευχαιμία και παρακαλάει Τον Θεό, μέρα – νύχτα, να βρεθεί ένας δότης, που θα είναι συμβατός με το παιδί του, για να το σώσει. Αν εσύ κάθεσαι σπίτι σου και βαριέσαι να πας να δώσεις σάλιο, το οποίο μπορεί να σώσει ένα παιδί, δε νομίζω να μιλάμε για άνθρωπο πλέον, ανθρωπιά και φιλότιμο… Δε χρειάζονται καν οι εκστρατείες, για να πας. Επαναλαμβάνω, έχεις σκεφτείς να είναι το δικό σου παιδί στο ογκολογικό κι εσύ να είσαι αυτός, που είναι καθισμένος πάνω σε μια καρέκλα και να εξαρτάσαι από τον καθένα, αν θα διαβάσει, για παράδειγμα, αυτό το άρθρο, αν θα πάει να δώσει λίγο από το σάλιο του, που μπορεί να είναι συμβατός για να σώσει το παιδί σου; Δε θα πω τίποτα άλλο. Ξέρεις πόσα Κυπριόπουλα, έχουν σωθεί από δότες αλλοδαπούς; Από δότες, που εμείς τάχα μου και δήθεν μου θεωρούμε, ό,τι είναι ικανοί, να είναι μόνο οικιακοί βοηθοί μας; Για να καθαρίζουν την αυλή ή τον κήπος μας; Ξέρεις πόσα παιδιά, έχουν σωθεί από αυτούς τους δότες; Και δεν το ξέρει κανείς; Ή πόσοι Κύπριοι, έχουν μεταβεί στο εξωτερικό για να σώσουν παιδιά που ούτε καν τα γνωρίζουν; Ξέρεις πόση μεγάλη ικανοποίηση μπορεί να αισθανθεί ένας άνθρωπος, όταν γυρίζει πίσω και ξέρει ότι μέσα από μια ένεση, έδωσε ζωή σε ένα μικρό πλάσμα; Και μια ζωή, να του είναι ευγνώμων τόσο η οικογένεια όσο και το ίδιο παιδί; Και για ποιο πράγμα; Γι’ αυτά τα πέντε λεπτά, που απλά αφιέρωσε από τη ζωή του; Θα νοιώθεις μια ζωή ευλογία, γι αυτό το πράγμα. Μόνο και μόνο , να σκεφτεί κανείς, ότι μπορεί να είσαι ο τυχερός ρε φίλε, που θα δώσει ζωή σε ένα παιδί, θα έπρεπε οι ουρές έξω από το «Καραισκάκειο Ίδρυμα», να ήταν αμέτρητες».
Και ναι ντρέπομαι, κι αναρωτιέμαι αν αυτός ο άνθρωπος, ήταν τόσο ευαισθητοποιημένος κι από πριν ανέβει τον προσωπικό του Γολγοθά… «Ναι, δε σου θα πω ψέματα, πάντα ήμουν τόσο ευαισθητοποιημένος σε αυτό το θέμα. Το 2011, έγραψα το βιβλίο «Μια θάλασσα κι έναν καιρό», είχα βάλει ως όρο τότε, χωρίς να ξέρω το τι θα ακολουθήσει στη ζωή μου, ό, τι αν θα εκδώσω αυτό το βιβλίο, στην «Πάργα» στον εκδοτικό οίκο, παραχωρώ όλα τα δικαιώματα στο σύνδεσμο «Ένα όνειρο, μια ευχή», και για να καταλάβεις πως ακόμα και τα βιβλία, τα δικά μου τ’ αγόρασα γιατί ήθελα να δώσω το μήνυμα, ότι αγοράζουμε βιβλία για να ενισχύσουμε το «Ένα όνειρο, μια ευχή». Κι από ό,τι ξέρω, δόθηκαν αρκετά λεφτά τότε με αυτό το βιβλίο στο σύνδεσμο. Το «Ένα όνειρο, μια ευχή», έχει το δικαίωμα επανέκδοσης του βιβλίου και θα είναι χαρά μου, να το ξανακάνει… Ναι από τότε, αν θες είχα έτσι μια πιο ευαίσθητη πλευρά, στο συγκεκριμένο θέμα. Και δε θα ξεχάσω ποτέ, όταν επισκεφθήκαμε με τη Γωγώ την Αλεξανδρινού, για να φτιάξουμε έναν παιδότοπο στο παιδογκολογικό, είχα γράψει τότε, ήταν μόλις είχα δημιουργήσει λογαριασμό στο twitter, ήταν ή το πρώτο ή το δεύτερο tweet, «όποιος νομίζει ότι έχει προβλήματα, να περάσει πέντε λεπτά από το παιδογκολογικό» και ποιος να μου το έλεγε, πως μετά από τρία χρόνια, θα περάσω την πόρτα του παιδογκολογικού ως γονέας και θα είναι το παιδί μου εκεί.
Στην αρχή, όταν έχεις τις υποψίες, ότι παιδί σου, μπορεί να νοσεί από παιδικό καρκίνο σε διακατέχει μία αγωνία, που δεν μπορείς να λειτουργήσεις. Όταν επιβεβαιωθούν οι υποψίες, ότι είναι ή καρκίνος ή λευχαιμία, γονατάς κάτω στο πάτωμα κι ούτε που, ξέρω πότε ξανασηκώνεσαι, μέχρι να συνειδητοποιήσεις το τι σου είπαν… Κι ακόμα κι εκείνη τη στιγμή, δε συνειδητοποιείς πλήρως, αυτό που σε περιμένει στην πορεία.. Σε τέτοια στιγμή, το μοναδικό πράγμα, που αν θέλεις σε στηρίζει και στέκεσαι ξανά όρθιος, είναι που βλέπεις το παιδί σου και λες, δεν έχω το δικαίωμα να τα βάλω κάτω. Μπορείς να πας λιποθυμήσεις παρακάτω, να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο, να κυλιέσαι στο πάτωμα, αλλά απέναντι στο παιδί σου στέκεσαι βράχος και δίνεις τη μάχη…
Αν δεν πολεμήσεις εσύ, ποιος θα πολεμήσει το παιδί; Του παιδιού του πλάθεις παραμύθια και του μιλάς με όρους παιδικούς… Εμείς, συμβουλευτήκαμε ειδικό γιατί, πρόσεξε δεν έχεις να αντιμετωπίσεις μόνο το παιδί που υποφέρει, έχεις να αντιμετωπίσεις και τον περίγυρο, τα άλλα σου παιδιά, ειδικά αν είναι και πιο μεγάλο/α , πρέπει να το/τα ενημερώσεις γι αυτό που συμβαίνει στο σπίτι του/τους , στο αδερφάκι του/τους… Δεν αλλάζει μόνο η ζωή, για το παιδί που νοσεί, αλλάζει η ζωή και για τα άλλα παιδιά στο σπίτι, τα οποία ξαφνικά χάνουν τους γονείς τους, οι οποίοι ζουν πλέον σε ένα παιδογκολογικό, το οποίο δεν ξέρουν καν τι σημαίνει, χάνουν τους γονείς τους που αναγκάζονται να μεταβούν στο εξωτερικό για μεγάλα χρονικά διαστήματα, είτε στη Γερμανία, είτε στη Γαλλία, είτε στην Αμερική, είτε στην Αγγλία… Η οικογένεια διαλύεται γιατί οι μισοί είναι στο εξωτερικό, οι άλλοι μισοί είναι στην Κύπρο, έχεις απίστευτα έξοδα συντήρησης γιατί ναι μεν το κράτος, πληρώνει τα ιατρικά τα υπόλοιπα τα δίνεις από την τσέπη σου, τα χεις δεν τα χεις.. Οι γονείς που δίνουν τη μάχη, είναι νεκροί μέσα τους, είναι παγωμένοι για ν’ αρχίσουν να ζητούν βοήθεια από κόσμο κι εκεί είναι ο δικός μας ο ρόλος. Και ποιος άλλος μπορεί να είναι εκεί, πέραν από κάποιον που το έχει βιώσει ή ξέρει πως είναι αυτό είναι ο πόνος…»
Και συμπληρώνει: «Η πρωτοβουλία του Λουκά Φουρλά, όπως είθισται να λέγεται, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια προσπάθεια δική μου, μαζί με κάποιους άλλους δικούς μου ανθρώπους, φίλους μου, να μαζέψουμε όσο περισσότερα λεφτά μπορούμε και να τα δώσουμε στις οικογένειες του παιδογκολικού και στα παιδιά. Αυτό και μόνο και τίποτα άλλο. Επιμένω, γίνομαι φορτικός, πολλοί έρανοι γίνονται στην Κύπρο και προσοχή δε μηδενίζω το έργο κανενός, ο κόσμος χάθηκε μέσα σε τόσα πολλά πράγματα, γιατί κάπου αυτό που δίνει, δε ξέρει κατά πόσο που πηγαίνει. Αυτό που δίνει, πάει εκεί που πρέπει. Κι αυτό αδικεί πολλές οργανώσεις. Εμάς, ο κόσμος μας εμπιστεύτηκε, γιατί είμαστε στο παιδογκολογικό, γνωρίζουμε τις ανάγκες, τους γονείς κι αυτό που κάνουμε είναι, το ένα ευρώ που παίρνουμε για παράδειγμα, είναι να το «αφήνουμε» στην τσέπη των γονιών. Το πετύχαμε μέχρι στιγμής, με βάσει αν θέλεις με τη συμφωνία που κάναμε με το ίδρυμα «Ελπίδα», για να φιλοξενήσει το λογαριασμό μας, έτσι ώστε να υπάρχει πλήρης διαφάνεια, λογιστικός έλεγχος ή οποιοσδήποτε άλλος έλεγχος. Το ξεκαθαρίζω, ότι προσωπικά ως Λουκάς Φουρλάς, δε δέχομαι λεφτά από κανέναν, διότι θέλω να είμαι καθαρός, μπορεί κάποιος να πει, έδωσα στον Λουκά το χ ποσό και δεν ξέρω, τι τα έκανε, αρνούμαι να δεχτώ λεφτά στα χέρια μου, αρνούμαι να δεχτώ επιταγές, όλα είναι στο λογαριασμό του «Ελπίδα», τα οποία διαχειριζόμαστε εμείς, όπου γνωρίζουμε τις ανάγκες των γονέων. Έχω να σου πω, ότι μέχρι στιγμής, έχουν δοθεί πάρα πολλές χιλιάδες ευρώ στους γονείς, εκεί που πάει να τελειώσει το ταμείο μας, γίνεται κάτι σα θαύμα και ξαναγεμίζει…
Και η μεγάλη, αιχμή του δόρατος αν θέλεις είναι το «κολυμπώ με τους ΟΥΚ», όπου πλέον έχει καθιστή ως θεσμός και θα το επαναλάβουμε και φέτος, στις 22 Δεκεμβρίου 2018. Πέραν από την κολύμβηση με τους ΟΥΚ, που είναι ο θεσμός, δηλαδή θα είναι η μόνιμη ομάδα των ΟΥΚ μαζί μου, θα είναι οι έφεδροι ΟΥΚ, οι συνάδελφοι βατραχάνθρωποι θα κάνουν το περπάτημα της Ελπίδας, κατά μήκος του παραλιακού της Λεμεσού, με ένα συμβολικό ποσό συμμετοχής. Η αστυνομία Κύπρου, ζήτησε να έχει συμμετοχή με κάποιο τρόπο σε αυτή την προσπάθεια κι ευχαριστώ πολύ τον αρχηγό της αστυνομίας, κύριο Ζαχαρία Χρυσοστόμου, ο οποίος επικοινώνησε προσωπικά μαζί μου και μου είπε ότι είναι μαζί μας σε ότι χρειαστούμε , οι μηχανόβιοι θα είναι δίπλα μας, με τις μηχανές τους και θα οργανώσουν διαδρομή από τη Λευκωσία μέχρι τη Λεμεσό, στις 22 Δεκεμβρίου 2018 κι ελπίζω φέτος που θα είναι και πιο γνωστή η προσπάθεια μας, να μαζέψουμε όσα περισσότερα χρήματα μπορούμε και μέχρι το τελευταίο σεντ, θα δοθούν στις οικογένειες των παιδιών που νοσούν με καρκίνο”.