Ένα ανερχόμενο ταλέντο, ο νεαρός μαθητής της Β’ Λυκείου Νικήτας Ιγνατίου (ηθοποιός στη σειρά του Αντ1 “Εσύ στον κόσμο σου”) σ’ έναν άκρως συγκλονιστικό ρόλο υποδύθηκε τον μικρό τότε Μάριο Φρίξου που έχασε σε ηλικία 11 ετών (!) τον πατέρα του μπροστά στα μάτια του στη θάλασσα της Ξυλοφάγου το έτος 1991.
Ήταν Αύγουστος όταν ο πατέρας του Μάριου, ο Μιχάλης Φρίξου, άφηνε την τελευταία του πνοή παλεύοντας με τα μανιασμένα κύματα λόγω μεγάλης θαλασσοταραχής, μπροστά στα μάτια του μικρού του παιδιού. Ο Νικήτας Ιγνατίου καθήλωσε κυριολεκτικά το κοινό σε εκδήλωση του Λυκείου Αποστόλου Βαρνάβα όπου είναι διδάσκων κι ο Μάριος Φρίξου.
Η εκδήλωση είχε θέμα τη “Θάλασσα”, στην οποία έλαβαν χώρα διάφορα θεατρικά και ποιητικά δρώμενα, χοροί και τραγούδια. Ο γνωστός συγγραφέας και φιλόλογος Μάριος Φρίξου μας αναφέρει χαρακτηριστικά: “Ήταν η πιο μοιραία εμπειρία της ζωής μου, μα κι αυτή που με έκανε πιο δυναμικό. Αγαπώ υπερβολικά αυτήν που μίσησα θανάσιμα…
Τη θάλασσα. Θέλω να δώσω όσο μπορώ και ταπεινά δύναμη σ’ όσους έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους άδικα. Να μη λυγίσουν ποτέ! Ν’ αντέξουν, να ζήσουν…”
Πιο κάτω δέστε το βίντεο που ανάρτησε ο συγγραφέας μαζί με ένα δημοσίευμα της εποχής του άδικου χαμού του πατέρα του.
Θυμάμαι…
Πατέρα, θυμάμαι… Πώς θα μπορούσα άλλωστε να λησμονήσω εκείνο το δειλινό του Αυγούστου; Εκείνο το μαύρο απόγευμα της παιδικής μου καρδιάς… Με πήρες τελευταία αγκαλιά, θυμάσαι; Και αντάμα διασχίσαμε την απότομη κατηφόρα για να συναντήσουμε το θαλάσσιο όνειρο. Δίπλα ακριβώς από την Ευαγγελίστρια. Εκεί συναντήσαμε το όνειρο. Εκεί, στην ακρογιαλιά του χωριού. “Ν’ αγαπάς τη θάλασσα, γιε μου”, μου ̓πες για στερνή φορά, προτού σ’ αρπάξουν τα οργισμένα κύματα.
Μου ’πες, πατέρα, θυμάμαι καλά: “Μείνε έξω με τους φίλους σου να παίξεις κι έρχομαι”. Κούνησα μονάχα καταφατικά το κεφάλι μου. Μεμιάς… βούτηξες μες στα μανιασμένα κύματα της γλυκύτατης θάλασσας και χάθηκες μακριά στον ορίζοντα. Το χέρι σου που έσμιγε με το πελώριο κύμα ήταν το τελευταίο σου σινιάλο. Έτσι το ένιωσαν τα παιδικά μου μάτια. Θάλασσα, με ορφάνεψες το ξέρεις; Με ορφάνεψες!
Πώς γίνεται πατέρα; Πώς γίνεται να χάθηκες ποτέ; Γιατί μου το έκανες αυτό; Γιατί με άφησες; Γιατί, γιατί, γιατί; Α ρε πατέρα…
Θυμάμαι… να ξέρεις… πως… εξαιτίας σου, έμαθα κολύμπι. Εξαιτίας σου αγάπησα ετούτη τη φόνισσα τη θάλασσα. Εξαιτίας σου αγάπησα εμένα. Και κάθε φορά που αντικρίζω, σήμερα, τη θάλασσα νιώθω ότι σου μοιάζει. Κάθε που μεγαλώνω μέρα με τη μέρα αισθάνομαι ότι είσαι η ίδια η θάλασσα.
Πατέρα, όταν μ’ αγγίζουν τα μανιασμένα κύματά της την αγαπώ και σ’ αγαπάω ακόμα πιο πολύ. Είναι απερίγραπτο το ρίγος που διαπερνά τα σωθικά μου. Είσαι η δικιά μου θάλασσα. Κάθε φορά που μ’ αγκαλιάζει η θάλασσα δεν σε ξεχνώ και σε θυμάμαι και σ’ αγαπάω ακόμα πιο πολύ. Σε κάθε άγγιγμα αισθάνομαι ήδη τον παράδεισο… Και χάνομαι… Χανόμαστε μακριά στον ορίζοντα.
Rip. Μιχάλης Δ. Φρίξου, 15/08/1991
Νικήτας Ιγνατίου