Μια συγκινητική ανάρτηση από την Μαρία Ρολάνδου, θεία του Χαράλαμπου αναπτερώνει το ηθικό όλων στην Πάφο για την τύχη του 18χρονου συμπολίτη μας Χαράλαμπου Λεαντζή, το τροχαίο του οποίου με τη μοτοσυκλέτα του πριν ένα χρόνο και η κρίσιμη κατάσταση στην οποία περιήλθε συγκλόνισε τους πάντες.
Όπως είναι γνωστό με προσωπική παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας ο Χαράλαμπος μεταφέρθηκε και νοσηλεύεται έκτοτε σε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα αποκατάστασης παγκοσμίως, στο Λονδίνο, μετά από σχετικό ρεπορτάζ στον «Φ» για την υπόθεση.
Δείτε αυτούσια την ανάρτηση της Μαρίας Ρολάνδου
Αυτά έζησα εδώ και ένα ολόκληρο χρόνο.
27 Μαρτίου 2018 εκείνη η άτυχη στιγμή που έμελλε να αλλάξει τα πάντα. Αυτή η μαύρη ατυχη στιγμή που σε καθήλωσε σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου εδώ και 12 μήνες.
Εφιαλτική θα μείνει αυτή η μερα. Όσο και να το παλεύεις να σε αφήσει, αδυνατεί το μυαλό.
Πάλεψα όμως, δούλεψα πολύ γιατί έπρεπε να είμαι η δυνατή της οικογένειας, για να προσφερω ότι δεν μπορούσαν οι υπόλοιποι, για να μπορώ να δίνω ισορροπία στους αδύναμους.
Δεν ήταν εύκολα αυτά που έμελλε να βιώσουμε.
1:45 κτύπαει, το τηλέφωνο δεν ήξεραν πως να μου το ανακοινώσουν τα παιδιά μου, το μόνο που άκουσα ήταν κλάματα και σπαραγμους από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου, με λυγμούς να με καλούν να τρέξω όσο πιο γρήγορα μπορούσα, να προλάβω, ακαταλαβιστικα αυτά που έλεγαν, δεν ξέρω αν ήταν όντως, η αν εγώ δεν καταλάβαινα πλέον, το μόνο που κράτησα ήταν ο Χαραλάμπος είναι στο νοσοκομείο βαριά τραυμάτισμενος , χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου, προσπαθούσα να καταλάβω τι γινοταν, πόσο άσχημη ήταν η κατάσταση. Αρνιομουνα να ακούσω οτιδήποτε κακό.
Συναγερμός παντού, δεν κατάλαβα ούτε ήξερα τι έκανα, δεν θυμαμαι πως βρεθηκα στη Λευκωσία. Εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσω το συζυγο μου Μάριο που σε όλο αυτό ήταν ψύχραιμος και με στήριζε συνέχεια, ξεκινοντας για Πάφο, μαθαίνουμε την κρισιμοτητα και επιστρέφουμε για Λευκωσία. Εκεί φθάσαμε πρώτοι νόμιζα περίμενα ωρες, το κάθε δευτερόλεπτο ήταν αιώνας. Περπατούσα υστερικά έξω, στους δρόμους του Νοσοκομείου με προσευχες και ευχαριστίες, ευγωμνωμωσυνη, για όλα όσα είχα πλέον στη ζωή μου, κάθε ήχος που πλησίαζε από τα ασθενοφόρα πίστευα ήταν το μικρό μου.
Δεν ήξερα τι θα αντικρίζα. Μια ώρα αργότερα λίγο πριν τις 4 το απόγευμα, το δεύτερο σοκ να εμφανίζεται μπροστά μας, διασωλινομενος, καλούπια στο κεφάλι, μάσκες οξυγόνου, σύρματα παντού, μηχανήματα να κτυπουν παράξενοι ηχοι. Του Φώναζα, ούρλιαζα να σηκωθεί να με ακούσει, να ανοίξει τα μάτια του μάταια, τον οδήγησαν σε ένα δωμάτιο εκεί δεν ξέρω πόσοι γιατροί και νοσηλευτές ήταν!! Σήκω αγόρι μου έλεγα δεν ακούε, εγώ εκεί να του δίνω δύναμη, να μην φοβαται να μας νιώθει δίπλα του, δεν επετρεπα στο μυαλό μου οτιδήποτε αρνητικό.
Τα μηνύματα που λάβαμε από τους ανθρώπους που τον συνόδευαν, αποθαρυντικα, σχεδόν απίθανο να ζήσει, λίγες ωρες του είχαν δώσει. Και όμως ήξερα ότι ήταν δυνατός, ήταν μαχητής το ένιωθα, αλλά και όλες οι συγκυρίες ήταν μαζί του, στη διασταύρωση που έγινε το συμβάν υπήρχαν δεξιά και αριστερά ξωκλησια του Αγίου Γεωργίου. Αυτός ήταν ο φύλακας άγγελος του, ευχαριστούμε και ευνγμωνουμε τους νοσηλευτές και τους γιατρούς του γενικού Νοσοκομείου Πάφου γιατί με την γρηγορη και σωστή διακομιδη του στο νοσοκομείο , σωστες οι παροχές που το πρόσφεραν ήταν αυτές που τον κράτησαν στη ζωή. (αυτά τουλάχιστον μας είπαν οι γιατροί στο Λονδίνο)
Ενας, το μονακριβο βλαστάρι της αδελφής μου, δεν ξεχώριζε από τα παιδιά μου ήταν το τρίτο μου. Η αδυναμία μου αλλά και το βασανάκι μου.
Να του κάνω κηρύγματα κάθε φορά που τον έβαζα στο αυτοκίνητο. Δεν μου έδινε σημασία, έτσι πίστευα, πριχτακι με έλεγε. Το μωρό της οικογένειας η αδυναμία της γιαγιάς Αλικης και του παππου Ρολανδου, τους τσάκισε πολύ η μόνη τους έγνοια είναι να γυρίσεις πίσω δυνατότερος.
Ήρεμος, προσγειωμένος, υπακουος , με αρχές αξίες και ιδανικά, με όνειρα πολλά για το μέλλον, ετοιμαζόταν να υπηρετήσει σύντομα την πατρίδα. Φοβοταν να ρισκάρει σε κινδύνους, το να πάρει μηχανή χωρίς την συγκατάθεση των γονιών του ήταν όνειρο απατηλο. Δεν συνήθιζε έτσι κι αλλιώς να εναντίονεται, αυτό όμως του κόλλησε στο κεφάλι πάρα τις συζητήσεις. Λίγα λεπτά πριν το συμβάν είχε μιλήσει με τη μάνα του, δεν ζήτησε κάτι την διαβεβαίωνε ότι ήταν οκ.
Σαν αστραπή η είδηση το συμβάντος πάγωσε χιλιάδες κόσμο. Κινητοποιηθηκαν χιλιάδες άνθρωποι να προσεύχονται, να κάνουν ταματα, παρακλήσεις . Ένα χρόνο μετά αυτό γίνετε καθημερινά από φίλους, συγγενείς, γνωστούς και άγνωστους, απο άκρη σε άκρη της γης. Αυτές οι προσευχες είναι που του δίνουν δύναμη καθημερινά να το παλεύει, για την αποκατάσταση του.
Ένα χρόνο μετα σαν να ήταν χθες.
το σπίτι μας ήταν πλέον οι χώροι αναμονής του νοσοκομείου. Σταμάτησαν τα πάντα, δεν είχαν πλέον νόημα τίποτα από τα καθημερινά. Ούτε που περνούσαν από το μυαλό μας οτιδήποτε άλλο . Τα δάκρυα, ο πόνος το γιατί, ήταν η καθημερινότητα πλέον. Είμαστε ευγνώμων γιατι εισπραξαμε την αγάπη και την στήριξη χιλιάδων συνανθρώπων μας, οικογένειας, φίλων, γνωστών και χιλιάδες άγνωστοι.
Σε ένα ψυχρό και ασπλαχνο περιβάλλον ήμασταν τυχεροί γιατι είχαμε συγγενείς και φίλους γιατρούς, νοσηλευτές που πάλευαν για τον Χαραλάμπο μας σαν να ήταν δικό τους παιδί, από τα πρώτα λεπτά στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, την Κατερίνα Κκεσε τον Κωνστσντινο Μικελλιδη, μας στηριζαν και βοήθησαν στο μέγιστο για το Χαραλάμπο μας γιατί δυστυχώς οι ανθρώποι που χάνονται καθημερινά εκεί στα δωμάτια των νοσοκομειων είναι καθαρά από αδιαφορία και παράλειψη. Είναι λυπηρο αλλά αυτα βιωναμε από τον Μάρτιο μέχρι τις 17 Ιουλίου το 2018 όπου και έφυγε για κέντρο αποκατάστασης στη Γερμανία. Η τελευταιες λέξεις και πράξεις από τον συγκεκριμένο γιατρό, που λυπάμαι αλλά οτιδήποτε άλλο εκτός από γιατρός είναι, σκληρές,ακαρδες, με μίσος ναι με μίσος και αποθαρυνση. Όσο για την Γερμανία δεν θα σταθώ είναι ασχολίαστο στο παρόν στάδιο.
Οι μέρες οι μήνες περνούσαν και εμείς περιμένουμε να γίνει το θαύμα. Περιμένουμε την ημέρα που θα σταθεί πάλι όρθιος, να χαμογελασει ξανά, να κάνει τα αστεία του, να παίξει ποδόσφαιρο, να συνεχίσει ότι άφησε στη μέση.
Δόξα το θεό, βρίσκεται σε ένα από τα καλύτερα κέντρα αποκατάστασης στο κόσμο Wellinghton rehabilitation centre of london. Οι ελπίδες πολλές, από τους 20 γιατρούς που τον περιβάλλουν, γιατροί που πάνω απ ‘ολα είναι άνθρωποι, πάντα με το χαμόγελο τους, τις ενθαρρυντικες τους γνωματεύσεις αλλά και την στήριξη. Την καθημερινή επαφή και ενημέρωση στους χαροκαμενους γονείς, που είναι εκεί κοντά του, εγκαταλειποντας τις εργασίες τους, είναι εκεί δίπλα του στηρίζοντας τον και δίνοντας του ότι χρειάζεται. Γιατροι απλοί άνθρωποι με αγάπη μέσα τους, κατάδεκτικοι, να μοιράζονται στιγμές φιλικές με τους γονείς, δίπλα στο Χαραλάμπο . Παρά τις ψυχρές γνωματεύσεις των γιατρών της Κυπρου και της Γερμανίας ότι δεν υπάρχει ελπίδα έστω και για μια μικρή ανάκαμψη διαψευστηκαν παταγωδώς. Ο Χαράλαμπος είναι εκεί και επανέρχεται αργά αλλά σταθερά . Εγώ το μόνο που μπορώ επιοικως να εκφραστώ σε εκείνους, είναι να κρεμάσετε τα πτυχία σας και να πάτε σπίτια σας, σε μια κοινωνία που η εξέλιξη τόσο της ιατρικής όσο και των μέσων για αποκατάσταση οτιδήποτε κινείται ραγδαια δεν σταματάς ποτέ να ψάχνεσαι, να δοκιμάζεις και να ελπίζεις, δεν λένε ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία?
Εμείς αυτή την ελπίδα κρατάμε. Αυτή η ελπίδα μαζί με την πίστη στο Θεάνθρωπο ζούμε καθημερινά. Τα πρώτα θαύματα έγιναν και σύντομα ο Χαράλαμπος μας θα είναι πίσω στο σπίτι του, σε ολόκληρη την οικογένεια του, στους φίλους του και στους άγνωστους φίλους πλέον. Θα είναι εδώ μαζί μας να παραδειγματιζει με την αποκατάσταση του.
Θέλω να γράψω πολλά, θέλω να πω περισσότερα, αλλά κρατιέμαι γιατί θέλω και έμαθα να μιλώ πρώτα με γεγονότα χειροπιαστα. Να στε σίγουροι θα τα πούμε σύντομα.
Κλείνοντας θα ήθελα να σας εκφράσω τις ευχαριστίες μας που ακόμη και ένα χρόνο μετά είστε μαζί μας, μας δίνετε και δίνετε και στο αγόρι μας την δύναμη και το κουράγιο να βγει ΝΙΚΗΤΗΣ!
ΕΊΜΑΣΤΕ ΕΥΓΝΏΜΩΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΕΚΕΊ ΠΑΝΩ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΠΡΟΣΈΧΟΥΝ ΣΥΝΈΧΕΙΑ ΚΑΙ ΑΣΤΑΜΆΤΗΤΑ.
