9 Αυγούστου 2015… Η κ. Σοφία Γαρουφαλή θα γιόρταζε τα γενέθλια της. Ωστόσο η μοίρα έμελλε να της παίξει το πιο άσχημο και σκληρό παιχνίδι που θα μπορούσε να παίξει σε οποιαδήποτε μητέρα… Ανήμερα των γενεθλίων της, η χαροκαμένη μάνα αποχαιρετούσε το μοναχοπαίδι της, που έφευγε για το μεγάλο ταξίδι…
«Της κράτησα το χέρι εκείνο το πρωινό… Μπορεί και να καταλάβαινε, μπορεί και όχι…», είναι τα λόγια της μητέρας της Μαρίας Νεφέλης Σπηλιοπούλου, η οποία θυμάται εκείνη την καταραμένη μέρα που η κόρη της άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο.
Η Μαρία Νεφέλη, για έντεκα μέρες έδινε μάχη για να κρατηθεί στη ζωή έπειτα από τροχαίο δυστύχημα που ενεπλάκη η μοτοσικλέτα στην οποία επέβαινε. Πάλεψε αλλά τελικά δεν κατάφερε, αφήνοντας δυστυχώς στη μέση τα όνειρα της…. Η Μαρία Νεφέλη έφυγε ένα μήνα πριν κλείσει τα 18 της χρόνια, ντύνοντας στα μαύρα την οικογένεια της.
Στα πλαίσια του αφιερώματος του REPORTER για τις ψυχές που χάθηκαν στην άσφαλτο, οι γονείς της Μαρίας Νεφέλης, Σοφία Γαρουφαλή και Γιώργος Σπηλιόπουλος, μας ανοίγουν την καρδία τους και μας μιλούν για τον δικό τους Γολγοθά.
Η καταραμένη μέρα…
«Καλοκαίρι 2015. Τελευταία μέρα του Ιουλίου. Η Μαρία Νεφέλη ήταν ευτυχισμένη και χαρούμενη. Είχε τελειώσει πριν από λίγο καιρό το Λύκειο και πανηγυρίζαμε για την επιτυχία της στις Πανελλαδικές εξετάσεις, αφού περνούσε, σύμφωνα με τα μόρια, που είχε συγκεντρώσει στη Σχολή της πρώτης προτίμησής της, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Το όνειρό της να σπουδάσει Ιστορία και Αρχαιολογία είχε πραγματοποιηθεί.
Εκείνη τη στιγμή που έγινε το θανατηφόρο δυστύχημα ήταν συνεπιβάτης σε δίκυκλο το οποίο οδηγούσε ένας από τους πρώην συμμαθητές της, στερούμενος διπλώματος.
Ο οδηγός του δικύκλου, 2.45 π.μ. στο κέντρο της Πάτρας, αποφάσισε να παραβιάσει παλλόμενο και STOP, τρέχοντας να προλάβει άλλα δύο μηχανάκια, οι οδηγοί των οποίων επίσης στερούνταν διπλώματος (ήταν παρέα έξι άτομα πάνω σε τρία μηχανάκια, επέστρεφαν από την παραλία όπου έπαιζαν βόλεϊ και διασκέδαζαν), με αποτέλεσμα το μηχανάκι πάνω στο οποίο βρισκόταν η κόρη μου, να συγκρουστεί με αυτοκίνητο που έτρεχε στον διασταυρούμενο δρόμο προτεραιότητας.
Το σώμα της έσπασε το παρμπρίζ του αυτοκινήτου κι εκτινάχτηκε με αποτέλεσμα το κεφάλι της να χτυπήσει στο πίσω μέρος αυτοκινήτου, που είχε παράνομα σταθμεύσει επάνω στη στροφή. Κάταγμα στο ινιακό οστό.
Μετά από 11 μερόνυχτα στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του ΠΠΝΠ εξέπνευσε στις 9 Αυγούστου. Ήταν 17 χρόνων και 11 μηνών. Σε ένα μήνα γινόταν 18. Δεν την άφησαν… Δεν έχουμε άλλα παιδιά. Ήταν η μοναχοκόρη μας…
Εμείς ήμασταν στο σπίτι μας και την περιμέναμε να επιστρέψει. Συνήθως έπαιρνε τηλέφωνο και πηγαίναμε να την πάρουμε όπου κι αν βρισκόταν. Εκείνη τη φορά προτίμησε να μη μας ενοχλήσει. Μας πήραν τηλέφωνο και μας ειδοποίησαν, κάποιος από τη συγκεκριμένη παρέα με τα μηχανάκια, ότι είχε χτυπήσει.
Το ασθενοφόρο την είχε ήδη παραλάβει και την μετέφερε στο Νοσοκομείο. Φτάσαμε με το αυτοκίνητό μας στο Νοσοκομείο που μάθαμε πόσο σοβαρή ήταν η κατάσταση της.»
«Κυκλοφορούμε ζωντανοί νεκροί…»
«Μετά τον θάνατο του παιδιού μας, κλονίστηκε η υγεία μας, οι θάνατοι είναι απανωτοί, η πίστη κι η αισιοδοξία μας για το μέλλον εξουδετερώθηκαν, η ελπίδα μας για ένα καλύτερο αύριο εξανεμίστηκε. Δεν σκοτώθηκε μόνο το παιδί μας, καταστράφηκαν και οι δικές μας ζωές. Ζούμε σε ένα σπίτι έρημο…ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ reporter.com.cy