Μέχρι πρότινος οι θαυμάστριες έστηναν αντίσκηνα κάτω από το σπίτι του στο Χαλάνδρι περιμένοντας καρτερικά το αγόρι των ονείρων τους να κατέβει για να τους υπογράψει ένα αυτόγραφο. «Τελείωσαν αυτά.
Ευτυχώς έχω μετακομίσει στην Κυψέλη και δεν ξέρουν πού είναι το σπίτι. Κι αν το έχουν μάθει, δεν με περιμένουν πλέον έξω από την πόρτα. Μεγαλώνουν μάλλον και τα κορίτσια και ωριμάζουμε όλοι μαζί. Δύσκολα, πάντως, θα έκανα κάτι με θαυμάστρια. Αναρωτιέσαι “Τώρα θέλει εμένα ή αυτόν που πιάνει το στιλό για να της δώσει αυτόγραφο;”. Αν εξακολουθεί να τους αρέσει κάτι πάνω μου, νομίζω ότι είναι ο αυθορμητισμός μου, το ότι είμαι κάπως ρομαντικός, αλλά μπορώ να γίνω και μη ρομαντικός εκεί που χρειάζεται… Μην πάει ο νους σου στο σεξουαλικό, για να γελάσουμε το είπα!». Αυτά δηλώνει ο Ίαν Στρατής σε συνέντευξή του στο περιοδικό People και τη δημοσιογράφο Φανή Πλατσατούρα ενώ στη συνέχεια αναφέρεται στον ατίθασο χαρακτήρα του.
«Είμαι και θα παραμείνω ροκ. Εννοείται αυτό. Αφού έχω ροκ καρδιά. Δεν ακούς πώς χτυπά;» τονίζει κάνοντας με τη φωνή του το χαρακτηριστικό «τικ τακ».
Συνήθως οι rock τύποι έχουν το «όχι» στην άκρη της γλώσσας. Εσύ;
«Με ρωτάς ουσιαστικά αν είμαι καλλιτέχνης με άποψη; Ναι, κι αυτό μου κοστίζει. Χτυπάω συχνά το χέρι στο τραπέζι. Η τελευταία φορά ήταν όταν μου πρότειναν να βάλω στον δίσκο κάποια ελληνικά κομμάτια. Το κόστος είναι κυρίως χρηματικό. Στο να δυσκολεύομαι να πληρώσω το νοίκι ή να αγοράσω ένα πιο ακριβό μουσικό όργανο που θα βοηθήσει στη δουλειά μου. Ακόμη και μέσα στο παιχνίδι (σ.σ. YFSF) υπήρξαν άνθρωποι που με αντιμετώπισαν με ύφος “Tι Freddie Mercury, ρε μικρέ; Σοβαρά τώρα;”. Δεν είπα τίποτα, συνέχισα να κάνω τη δουλειά μου με τον τρόπο που κρίνω εγώ σωστό. Και πριν από κάποιο διάστημα είχα δεχτεί μια πρόταση 30.000 ευρώ για να φοράω συνεχώς μια συγκεκριμένη μάρκα ρούχων. Πιστεύεις ότι δεν τα είχα ανάγκη; Και άσε εμένα. Η οικογένειά μου;
Απάντησα, όμως, αρνητικά γιατί θέλω τα βράδια να κοιμάμαι ήσυχος και να έχω τη συνείδησή μου καθαρή. Προς το παρόν, νιώθω πως το έχω καταφέρει. Μy way…». His way…