Η κ. Μαρία Διάκου αναμένει μαζί με τον γιο της 45 χρόνια τον σύζυγό της
Η οικογένεια Διάκου αναμένει να μάθει νέα για τον στυλοβάτη του σπιτιού της, τον Σάββα, που από τις 20 Ιουλίου του 1974 αγνοείται η τύχη του
ΔΥΝΑΤΗ θέλω να μείνω και όρθια. Θέλω να ζήσω. Θέλω να μάθω τι απέγινε ο σύζυγός μου…
Σαράνταπέντε ολόκληρα χρόνια συμπληρώθηκαν από το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 και από τη βάρβαρη τούρκικη εισβολή. Τέτοιες τραγικές μέρες οι θύμησες για τους συγγενείς όσων έχασαν τη ζωή τους προασπιζόμενοι την ανεξαρτησία της χώρας μας, αλλά και όσων ακόμη η τύχη αγνοείται και ζουν έστω και με την αμυδρή ελπίδα ότι υπάρχουν και θα επιστρέψουν πίσω. Σαρανταπέντε ολόκληρα χρόνια από ‘κείνες τις αποφράδες μέρες που βύθισαν στα μαύρα ολόκληρη την Κύπρο, αποτέλεσαν την αιτία βίαιου ξεριζωμού από τις πατρογονικές τους εστίες διακοσίων χιλιάδων ανθρώπων και την παράνομη κατάληψη του 37% της χώρας μας, κάποιοι αναμένουν με αγωνία να μάθουν κάτι για τους αγαπημένους τους.
Ανάμεσα σ’ αυτούς και η κ. Μαρούλλα Διάκου, σύζυγος του αγνοούμενου Σάββα και μητέρα του παιδιού που φαίνεται στην πιο γνωστή φωτογραφία για τους αγνοούμενους, του Δώρου. Το δράμα της κ. Μαρούλλας απερίγραπτο κι ο πόνος της ακόμα πιο μεγάλος και όπως χαρακτηριστικά μας αναφέρει, ζει μόνο με την ελπίδα να δει τον άντρα της· αλλά το ίδιο και για τον μοναχογιό της και τον εγγονό της, τον Σάββα τον νεότερο.
Δεν πρόλαβαν να ζήσουν ένα χρόνο…
Όπως αναφέρει με δάκρυα στα μάτια, στον Γιώργο Χρυσάνθου και στο alphanews.live με τον Σαββάκη της παντρεύτηκαν στις 30 Σεπτεμβρίου του 1973 και γέννησε τον μονάκριβό της Δώρο στις 31 Μαρτίου του 1974. Πριν καν προλάβουν να κλείσουν ένα χρόνο μαζί, σημειώνει, οι σειρήνες του πολέμου τούς χώρισαν για πάντα. «Το μωρό μου όταν έγινε η εισβολή ήταν αβάπτιστο και το πήρε η κουνιάδα μου και το βάπτισε γιατί όλοι μας φοβόμασταν τότε.
Έφυγε το πρωί του Σαββάτου της 20ής Ιουλίου και από τότε δεν έμαθα νέα του. Όταν έφευγε δεν περίμενα πως θα περάσουν 45χρόνια και δεν θα επιστρέψει. Κάθε φορά που επέστρεφαν αιχμάλωτοι βρισκόμουν στην πρώτη γραμμή και ανέμενα μαζί με το μωρό μου, μα δεν εμφανιζόταν. Δεν έχανα, όμως, την ελπίδα μου. Μια μέρα θα έρθει και ο Σαββάκης μου έλεγα, μα ακόμα περιμένω. Περιμένω την ώρα και τη στιγμή που θα ανοίξει την πόρτα και θα μπει μέσα να τον αγκαλιάσω κι ας πεθάνω», προσθέτει.
Η φωτογραφία-σταθμός
Αναφερόμενη στην πιο γνωστή φωτογραφία μετά τη βάρβαρη τουρκική εισβολή με πρωταγωνιστή τον γιο της, η κ. Μαρούλλα μάς αναφέρει: «Όταν βγάλαμε αυτήν τη φωτογραφία το πόδι μου ήταν στον γύψο και πήρα ταξί για να πάω έξω από την Πρεσβεία της Κίνας για να διαμαρτυρηθώ με άλλους και για να ζητήσουμε βοήθεια. Η φωτογραφία τραβήχτηκε από κάποιον δημοσιογράφο, ο οποίος πλησίασε τον γιο μου και του είπε: ‘Έλα ρε λεβέντη να σε βγάλω μια φωτογραφία’. Και του είπε ο μικρός: ‘Θα μου βγάλεις φωτογραφία για να την πάρεις και να δει ο παπάς μου ότι μεγάλωσα και να έρθει;’. Έτσι βγήκε αυτή η φωτογραφία κι ακόμα όλοι τη θυμούνται, τη βλέπουν στο Λήδρα Πάλας. Το βλέμμα του μωρού μου είναι χαρακτηριστικό. Αποτύπωνε τον πόνο που ένιωθε κι ακόμα νιώθει αναμένοντας τον πατέρα του».
Ο κάθε συγγενείς περιμένει να ακούσει τι απέγινε ο άνθρωπος του. Το ίδιο και η Μαρία Διάκου Και αν πέρασαν χιλιάδες μέρες από τις θηριωδίες των τούρκων στρατιωτών το μυαλό δεν ξεχνά, και τα δάκρυα δεν έχουν ακόμη στερέψει.
