Το θύμα της ρατσιστικής επίθεσης και της χυδαίας συμπεριφοράς που δέχθηκε σε parking της Λάρνακας, και σχολιάστηκε όσο κανένα άλλο θέμα στην Κύπρο την προηγούμενη βδομάδα, αποφασίζει να μιλήσει και να φωτογραφηθεί για το «Down Town» – να εξηγήσει, να παραδειγματίσει, να ζητήσει δικαιοσύνη.
Από τον Γιάννη Χατζηγεωργίου
Χρειάστηκε να μιλήσουμε τέσσερις φορές στο τηλέφωνο μέχρι να καταφέρουμε να συνεννοηθούμε για τη (μικρή, όσο άντεχε ψυχολογικά) συνέντευξή μας – φίλοι της ήθελαν να της αναφέρουν ταυτόχρονα κάτι στη δεύτερη γραμμή του κινητού της τηλεφώνου που χτυπούσε συνεχώς, προσπαθούσε στο μεσοδιάστημα για λίγο να ηρεμήσει, αισθανόταν αποσυντονισμένη και με παρακάλεσε να την καλέσω μία συγκεκριμένη στιγμή για να μπορέσει -με μεγαλύτερη νηφαλιότητα- να εξωτερικεύσει δημόσια όσα ένιωθε. Λίγο πριν ξεκινήσω να την ηχογραφώ, ακούγοντας στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ρωσικές λέξεις από τη Ρωσίδα μεταφράστρια που είχα μαζί μου, έβαλε τα κλάματα. Προσπάθησα να την ηρεμήσω – όσο γινόταν. Το ίδιο θα επαναλαμβανόταν άλλες τρεις φορές και κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας.
Πόσο καιρό μένεις στην Κύπρο;
Γύρω στα είκοσι χρόνια. Μεγάλωσα στην Αγία Πετρούπολη. Εκεί έμενα μέχρι τα 20 μου. Ο άντρας μου είναι Κύπριος και αποφασίσαμε να έρθουμε να μείνουμε στην Κύπρο.
Και πώς σου φάνηκε η Κύπρος όταν ήρθες εδώ;
Μου άρεσε πολύ!
Συνεχίζει να σου αρέσει;
Ναι, βέβαια.
Οι άνθρωποι της Κύπρου;
Είναι πολύ καλοί άνθρωποι! Τους συμπάθησα από την πρώτη στιγμή – ανοιχτόκαρδοι, φιλόξενοι, γενναιόδωροι. Πολύ ευγενικοί. Με τους πλείστους δεν υπήρξε ποτέ κανένα πρόβλημα.
Υπήρξαν εξαιρέσεις;
Μόνο δυο τρεις περιπτώσεις. Μεμονωμένα πράγματα όμως. Για κάποια άσχημα λόγια. Σε αυτές τις περιπτώσεις αναγκάστηκα να πάω στην Αστυνομία. Δεν ήταν κάτι ρατσιστικό. Ήταν απλά κάποιες κουβέντες. Αλλά, δεν θέλω να μιλάω γι’ αυτά. Πέρασαν.
Αυτά τα 20 χρόνια που ζεις στην Κύπρο, στη Λεμεσό, σκέφτηκες ποτέ να επιστρέψεις στην Αγία Πετρούπολη;
Μου αρέσει η Κύπρος! Αγαπώ την Κύπρο! Εδώ είναι η οικογένειά μου, εδώ είναι πια η ζωή μου. Το γεγονός ότι μπορεί να υπήρξαν κάποιες δυσκολίες, δεν σημαίνει ότι θα αφήσω τη δεύτερή μου πατρίδα, την Κύπρο. Ούτε ότι οι Κύπριοι είναι ρατσιστές. Προς θεού! Στην Κύπρο έφτιαξα τη ζωή μου, στην Κύπρο ζουν τα παιδιά μου – τη μισή μου ζωή την έζησα στην Κύπρο.
Πόσων χρονών είναι τα παιδιά σου;
Είναι 21, 17 και 6 ετών. Είναι ο Ευγένιος, ο Λοΐζος και ο Αλέξανδρος. Τα παιδιά μου είναι όλη μου η ζωή!
Τα παιδιά σου, λόγω της μισής ρωσικής τους καταγωγής, αντιμετώπισαν ποτέ ρατσιστικές συμπεριφορές;
Ποτέ δεν μου είπαν κάτι τέτοιο. Είναι παιδιά κοινωνικά, έχουν παρέες, έχουν φίλους Κύπριους – είναι πολύ ευτυχισμένα στην Κύπρο. Και δεν θα ήθελα να τους αλλάξω τη ζωή, για κανένα λόγο.
Πώς και δεν έμαθες να μιλάς ελληνικά όλα αυτά τα χρόνια;
Καταλαβαίνω τα ελληνικά. Απλώς, ντρέπομαι μήπως κάνω κάποιο λάθος καθώς μιλώ. Γι’ αυτό. Συνήθως, με τα αγγλικά συνεννοούμαι καλά.
Πού δουλεύεις;
Είμαι κομμώτρια. Στη Λεμεσό.
Προτού ξεκινήσουμε τη συνέντευξή μας μου έλεγες πως, αν και πέρασαν τέσσερις μέρες μετά το περιστατικό, εσύ συνεχίζεις να μη νιώθεις καλά. Γιατί;
Δεν ξέρω τι μου γίνεται. Δεν το ξεπέρασα! Είμαι σε κατάσταση σοκ. Έχω τρεις μέρες να κοιμηθώ (κλαίει).
Γιατί κλαις; Δεν φταις εσύ σε κάτι!
Δεν μπορείς να καταλάβεις. Αν ήσουν εκεί θα καταλάβαινες (κλαίει).
Πώς σου ήρθε εκείνη τη στιγμή να ξεκινήσεις να κινηματογραφείς με το κινητό σου τηλέφωνο;
Μπαίνοντας μέσα στο parking, στο ένα μου χέρι κρατούσα την τσάντα μου, στο άλλο μου χέρι είχα το κινητό μου ανοιχτό γιατί έψαχνα μία διεύθυνση από το gps. Όταν έγινε αυτό που έγινε με το τρακάρισμα του άλλου αυτοκινήτου, αυτόματα ξεκίνησα να τραβάω με το κινητό. Χωρίς να το σκεφτώ. Εγώ, απλώς βρέθηκα εκεί. Απλώς, περπατούσα. Δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν ήδη κάμερες μέσα σε εκείνο το parking. Θεώρησα ορθό να τραβήξω με το κινητό, γιατί σκέφτηκα πως το σωστό θα ήταν να ξέρει ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου ποιος έκανε τη ζημιά. Από εκεί ξεκίνησαν όλα αυτά που είδατε στο βίντεο.
Σου έχει ξανασυμβεί τέτοια συμπεριφορά από Κύπριες ή Κύπριους;
Όχι, όχι. Ποτέ.
Φοβάσαι;
Δεν φοβάμαι. Απλώς, δεν μπορώ να το διαχειριστώ ψυχολογικά ακόμη όλο αυτό. Όλη αυτή την επίθεση… Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να βοηθήσω τον ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου. Το ίδιο θα ήθελα να κάνει και κάποιος άλλος για μένα αν μου συνέβαινε κάτι παρόμοιο. Άλλο, όμως, αυτό κι άλλο πώς εξελίχθηκε η όλη ιστορία, όλα αυτά που έκαναν, που μου είπαν…
Πολλοί θα περιμέναν πως τη στιγμή που φάνηκε να προσπαθεί να σε χαστουκίσει μία από τις γυναίκες και αργότερα να σε φτύνει, εσύ θα αντιδρούσες. Ωστόσο, παρέμεινες ψύχραιμη. Για ποιο λόγο;
Έτσι είμαι ως άνθρωπος. Δεν επιτίθεμαι. Είμαι ήρεμος άνθρωπος. Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να βοηθήσω τον άνθρωπο που του τράκαραν το αυτοκίνητο. Αυτό. Τι θα καταλάβαινα αν ήμουν κι εγώ το ίδιο επιθετική, όπως αυτές οι κυρίες; Ο θεός μας έδωσε μυαλό, αφτιά και γλώσσα για να επικοινωνούμε μεταξύ μας. Η επίθεση δεν οδηγεί πουθενά. Αυτό έμαθα από το σπίτι μου. Αυτό κάνω στη ζωή μου. Δεν ήθελα να πέσω στο δικό τους επίπεδο. Κακό είναι;
Έχει αλλάξει η καλή εντύπωση που είχες προηγουμένως για τους Κύπριους, μετά από το περιστατικό;
Όχι, όχι. Οι Κύπριοι δεν φταίνε σε τίποτα. Έχω φίλους Κύπριους, οι πελάτισσες μου στο κομμωτήριο είναι Κύπριες – αυτά μπορούν να συμβούν σε οποιαδήποτε χώρα, δεν είναι θέμα καταγωγής. Είναι θέμα ανθρώπων. Έχω δώσει ήδη κατάθεση στην Αστυνομία στις 6 του μήνα και περιμένω να προχωρήσει το θέμα. Πήραν το κινητό μου για να δουν αν είναι αληθινό το βίντεο ή ψεύτικο, χθες (σ.σ. Τρίτη) ξαναπήγα στην Αστυνομία της Λάρνακας, διότι είχαν τσεκάρει και τις κάμερες στο parking και έπρεπε να με ρωτήσουν κάποια πράγματα. Ίσως χρειαστεί να ξαναπάω. Για να μη μείνει στάσιμη η υπόθεση. Δεν θέλω να το αφήσω έτσι. Δεν πρέπει να το αφήσω έτσι! Όχι για μένα. Για να μη μένουν ατιμώρητες τέτοιες συμπεριφορές. Πρέπει να υπάρξει τιμωρία, για να υπάρχει παραδειγματισμός και, αυτοί που είναι επιθετικοί, να μην το ξανακάνουν στους άλλους. Πρέπει να υπάρξει δικαιοσύνη.
Οι άνθρωποι τι σου λένε, από το προηγούμενο Σάββατο που συνέβη όλο αυτό;
Είναι συγκινητικό… (κλαίει). Το τηλέφωνό μου χτυπάει συνεχώς, μου λένε καλά λόγια -κυρίως για τη στάση που κράτησα- μου στέλνουν μηνύματα από παντού. Μου λένε «Μπράβο σου! Προχώρα!». Απλώς, θέλω να διευκρινίσω πως αυτά τα πράγματα γίνονται παντού, σε όλες τις χώρες – δεν είναι θέμα καταγωγής, είναι θέμα παιδείας του κάθε ανθρώπου. Οι Κύπριοι φίλοι μου, με ξέρουν, ξέρουν τι άνθρωπος είμαι. Συνεχίζω να αγαπώ τους Κύπριους! (κλαίει).
Απλώς, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κλαις συνεχώς…
Δεν μπορώ να σου απαντήσω σ’ αυτό, δεν ξέρω τι να σου πω. Αυτό γίνεται συνέχεια. Δεν μπορώ να το σταματήσω, όταν το σκέφτομαι. Και επειδή τώρα μιλάμε γι’ αυτό… Είμαι ακόμη σε κατάσταση σοκ. Με συγχωρείτε. Έρχονται Κύπριοι και μου λένε «συγνώμη γι’ αυτή τη συμπεριφορά!». Ντρέπονται οι ίδιοι γι’ αυτό που συνέβη!
Γενικότερα, είσαι τόσο ευαίσθητη στη ζωή σου;
Είμαι δυνατός άνθρωπος! Απλώς, όλο αυτό με συντάραξε. Δεν μπορώ να συνέλθω! Γι’ αυτό με ακούς έτσι. Αλλιώς, είμαι πολύ δυνατός άνθρωπος.
Ξεκίνησες να πηγαίνεις πια κανονικά στη δουλειά σου;
Δεν μπορώ ακόμη. Χρειάζομαι λίγο χρόνο…
*ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΡΩΣΙΚΑ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ: NATALIA BRANISHTE
Πηγή : Περιοδικό Down Town, τεύχος 669