Λέγεται Σπυριδούλα Παρασχαράκη. Είναι ένα κορίτσι με ένα μεγάλο χαμόγελο και με μία τεράστια δύναμη ψυχής. Η δική της ιστορία ξετυλίγεται στην Ξάνθη και σήμερα για πρώτη φορά, για σκοπούς ευαισθητοποίησης και κινητοποίησης, μιλάει δημόσια γι αυτήν…
Μία νόσος που κατέληξε σε νεφρική ανεπάρκεια, ήταν η αιτία η Σπυριδούλα Παρασχαράκη να κερδίσει μία δεύτερη ευκαιρία για τη ζωή, από τον αδελφό της Αντώνη Παρασχαράκη, το άλλο της μισό, όπως η ίδια τον αποκαλεί, χαρίζοντας της, τον ένα του νεφρό, δηλαδή, ζωή από την ίδια του τη ζωή..
«Είμαι σύζυγος και μητέρα τριών υπέροχων αγοριών. Πριν δέκα χρόνια περίπου, μετά τη γέννηση του τρίτου μου παιδιού, ανακάλυψα τυχαία, πως πάσχω από μία νόσο, η οποία προκλήθηκε από μετάλλαξη γονιδίων. Λίγο πριν κλείσω, τα 40 μου χρόνια, η λειτουργία των νεφρών μου μειώθηκε στο 20%. Η καλύτερη θεραπεία, στη νεφρική ανεπάρκεια, είναι η μεταμόσχευση, εάν είναι θέλημα Θεού. Έτσι πριν ένα χρόνο ξεκίνησε για μένα, ο έλεγχος προ – μεταμόσχευσης. Τον πιο σημαντικό ρόλο, σε αυτό το ταξίδι , έπαιξε η οικογένεια μου. Στις δύσκολες στιγμές, αποκαλύπτονται οι άνθρωποι στη δικιά μου περίπτωση , ο σύζυγος μου, αποτέλεσε το στήριγμα μου. Ήξερα από την αρχή ότι η συγκεκριμένη νόσος, καταλήγει στο συγκεκριμένο σημείο.
«Γνώριζα την πορεία. Κι από την αρχή ο σύζυγος μου, ήταν αυτός που ήθελε να μου χαρίσει, το νεφρό του, η ομάδα αίματος μας, είναι ίδια άρα όλα συνέτειναν σε αυτό .. ως μάνα όμως ήταν κάτι που δεν μπορούσα να δεχτώ, γιατί κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι επιφυλάσσει η ζωή.. Και η απάντηση μου, ήταν όχι. Τα αδέλφια μου, ήταν όλα πρόθυμα, να μου δώσουν αυτό το «δώρο», χωρίς καν να τους το ζητήσω.. ο αδελφός μου, Αντώνης, ενώ βρισκόταν στη Γερμανία, μου είπε πως είναι εδώ για μένα και πως δεν έχω να φοβάμαι τίποτα.
«Θα μου χαρίσει αυτός το νεφρό του. Τόσο απλά και τόσο γενναιόδωρα. Κι έτσι κι έγινε με πράξεις .. ο αδελφός μου, είναι ο άνθρωπος που μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία για ζωή.. υπάρχει υπέρτατη πράξη; Αυτός δεν είναι άλλωστε ο ορισμός της ανιδιοτελούς αγάπης; Αυτό δεν είναι, η ανθρωπιά; αυτή τη στιγμή, έχω μια καλύτερη ποιότητα ζωής κι αυτήν την οφείλω στον αδελφό μου, είναι ο άνθρωπος που μου χάρισε μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή . . Δεν ξέρω αν μπορούν να υπάρξουν, λόγια, λέξεις για να περιγράψουν όλα αυτά τα συναισθήματα.. Ζω από τη ζωή του.. αγκαλιάζω τα παιδιά μου, ονειρεύομαι, εργάζομαι, αγαπώ, αγωνίζομαι, γιατί συνεχίζω να ζω…»
«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πράξη, από αυτή της δωρεάς οργάνων.. είναι τεράστιο το μεγαλείο ψυχής των συνανθρώπων μας, που έχουν προχωρήσει στη δωρεά.. κι άλλοτε αυτή η απόφαση είναι κάτω από οδυνηρές συνθήκες κι άλλοτε δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια απόφαση που λήφθηκε με γνώμονα την αγάπη, την ανιδιοτελή αγάπη του δότη προς τον λήπτη..Δικαίως λοιπόν η δωρεά οργάνων χαρακτηρίζεται ως η υπέρτατη πράξη ανθρωπιάς, δε δωρίζεις τίποτα άλλο παρά την ίδια τη ζωή.. Η διαφορά στη δικιά μου ζωή, φάνηκε από την πρώτη στιγμή.
«Δε θα σου κρύψω πως η μεγαλύτερη πηγή δύναμης μου, ήταν η πίστη μου και οι προσευχές μου – μας. Μερικές φορές απορώ κι εγώ με τον ίδιο μου τον εαυτό, πως άντεξα τόσο πόνο και πίστεψε με, ο πόνος δεν είχε να κάνει με τη μεταμόσχευση. Αυτό ήταν «τίποτα», μπροστά σε όλα τα υπόλοιπα. Για κάποιο λόγο, σε όλη αυτή τη διαδικασία, σε όλη αυτή την περιπέτεια αν θες, δεν είπα «γιατί», «γιατί σε μένα».. όταν έρχεται μία δυσκολία στη ζωή μας, κλείνουμε τα μάτια και λέμε «ευχαριστώ Θεέ μου», για όλους έχει τα σχέδια Του κι ας μην έχουμε την ικανότητα να τα δούμε εκείνη τη στιγμή, όταν η καταιγίδα περάσει και φανεί το ουράνιο τόξο, τότε με τα πόδια στη γη, αντιλαμβανόμαστε και την ουσία της ζωής κι όχι την επιφάνεια, που μέσα σ’ αυτή κρύβεται η μικροπρέπεια”
“Ας αγαπήσουμε! Δεν υπάρχει τίποτα πιο σπουδαίο. Θα δούμε χιλιάδες ανθρώπους να υποφέρουν στην αιμοκάθαρση, αν κοιτάξουμε απλά γύρω μας. Είναι πολύς ο κόσμος, που περιμένει στην σειρά για ένα μόσχευμα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σπουδαίο από το να χαρίζεις ζωή ακόμα και μετά. Ένα μόνο σώμα μπορεί να σώσει οκτώ ανθρώπους.. Είναι η υπέρτατη πράξη αγάπης κι ανθρωπιάς.. Ας δώσουμε ζωή, από τη ζωή μας,όχι μόνο σε αυτούς που αγαπάμε αλλά και σε αυτούς που θα μπορούσαμε να είχαμε ήδη αγαπήσει, απλά δεν έτυχε να τους γνωρίζουμε».
Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
