Ονομάζεται Ανούλα Δημητρίου, κατάγεται από τη Λεμεσό και μένει τα τελευταία επτά χρόνια στα κατεχόμενα. Την τελευταία εβδομάδα, έμεινε άστεγη και διαμένει σε τζαμί στο Καϊμακλί. Έχει να δει τον γιο της 50 μέρες. Οι Αρχές του ψευδροκράτους, λόγω διαφορών που είχε με τον πρώην άντρα της, της πήραν, σύμφωνα με την ίδια, την επιμέλεια του επτάχρονου αυτιστικού παιδιού της, που βρίσκεται πλέον σε ορφανοτροφείο. Η 32χρονη, ζητά βοήθεια από την Κυπριακή Δημοκρατία για να λάβει την επιμέλεια του παιδιού της και να επιστρέψουν μαζί στις ελεύθερες περιοχές.
Η οικογένειά της δεν θέλει να ακούσει κουβέντα γι’ αυτήν, λόγω των επιλογών που έκανε. Τους τελευταίους μήνες, τη συντηρούσαν εθελοντές της ομάδας «αγκαλιάζω με αγάπη» που έσπευδαν από τις ελεύθερες περιοχές στα κατεχόμενα και της έδιναν χρήματα και ρούχα.
Συναντήσαμε την Ανούλα, στην κατεχόμενη Λευκωσία, αφού δεν μπορεί, όπως ανέφερε, να περάσει στις ελεύθερες περιοχές, «Οι κατοχικές Αρχές μου πήραν τα ταξιδιωτικά μου έγγραφα. Προσπάθησα να φέρω το γιο μου παράνομα, αλλά με έπιασαν».
Η 32χρονη, γεννήθηκε στη Λεμεσό. Ο πατέρας της είναι Κύπριος και η μητέρα της Ελληνίδα. Έζησε στην Κύπρο μέχρι τα έντεκα της χρόνια και στη συνέχεια μετακόμισε με την οικογένειά της, στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Διεθνείς Σχέσεις στο πανεπιστήμιο της Κομοτηνής. Ένα ταξίδι στην Άγκυρα με το πρόγραμμα Erasmus το 2011, έμελλε να καθορίσει το υπόλοιπο της ζωής της.»
Η ιστορία της Ανούλας, που γνωρίζει ότι θα προκαλέσει πολλές αντιδράσεις, θα μπορούσε κάλλιστα να γραφτεί σε βιβλίο. Οι πιο πολλές πτυχές της ζωής της, όπως τις περιγράφει, είναι δραματικές.
Πώς κατέληξες στα κατεχόμενα;
Άρχισα να μαθαίνω Τούρκικα όταν πήγα στην Άγκυρα. Έκατσα εκεί δέκα μήνες. Εκεί γνώρισα κάποιους Τουρκοκύπριους, οι οποίοι μου είπαν, ότι έχει δουλειές στα κατεχόμενα. Έτσι ήρθα και άρχισα να δουλεύω σε καζίνο. Εκεί γνώρισα τον άντρα μου, που είναι Τούρκος. Αποκτήσαμε ένα αγοράκι, το οποίο γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Πήραμε βίζα από το προξενείο στην Ανδριανούπολη και πήγα και γέννησα Θεσσαλονίκη. Ο Οzgunen, είναι επτά χρονών σήμερα.
Και μένατε στην Κερύνεια;
Ναι, Το 2015 ενοικιάσαμε ένα σπίτι στην Κερύνεια. Μας το ενοίκιασε ένας επιστάτης και μας είπε ότι ο Τουρκοκύπριος ιδιοκτήτης μένει στην Αγγλία. Το έκανε, όμως, παράνομα. Μια μέρα, ήρθε ο ιδιοκτήτης και μας κτύπησε την πόρτα και ήθελε να φύγουμε. Καταλήξαμε στην «Αστυνομία». Σε μια εβδομάδα, έπρεπε να αδειάσω το σπίτι. Πήραμε ένα στούντιο, αλλά ήταν πιο ακριβό και έπρεπε να δουλεύω περισσότερο. Δούλευα το πρωί ως μεταφράστρια και το βράδυ στο Καζίνο. Το παιδί, το πρόσεχε μια καθαρίστρια που βρήκα. Για μία βδομάδα δεν είχα δει το μωρό. Το αποτέλεσμα ήταν να με πάρουν από τον παιδικό σταθμό και να μου πουν, ότι στο σώμα του το παιδί έχει σημάδια από σβησμένα τσιγάρα. Εκεί καταρρακώθηκε η ψυχολογία μου. Το θέμα, έγινε πρωτοσέλιδο στον τουρκοκυπριακό τύπο.
Πού είναι ο σύζυγός σας τώρα;
Το 2016 μας παράτησε και μείναμε μόνοι μας. Ήθελε να μου πάρει το παιδί και να το πάρει στην Τουρκία, στους γονείς του. ‘Ετσι πήρα ασφαλιστικά μέτρα, γισ να μην μπορεί να φύγει το μερό από τα κατεχόμενα. Τελικά, κράτησα το μωρό και τα έβγαζα πολύ δύσκολα πέρα. Μου έδινε 1000 τούρκικες λίρες κάθε μήνα ο πρώην άντρας μου και δούλευα, κιόλας, αλλά δεν τα έβγαζα πέρα. Μόνο ο παιδικός σταθμός, ήταν 1500 τουρκικές λίρες. Δεν ήξερα τι να κάνω. Ζήτησα βοήθεια από τον αδελφό μου, που είναι Αρχιμανδρίτης στα Ιεροσόλυμα. Μου είπε ότι έγινα μουσουλμάνα και δεν θα με βοηθήσει.
Έγινες;
Όχι, δεν έγινα. Ούτε το μωρό. Και η μάμα μου και ο παπάς μου δεν ήθελαν, για τον ίδιο λόγο να έχουν σχέση μαζί μου. Εκείνο το διάστημα (2016) πέθανε και ο παπάς μου και το έμαθα πολύ αργότερα. Στις 29 Αυγούστου του 2018, πέθανε και η μάμα μου. Εγώ το έμαθα πριν 15 μέρες. Δεν μπόρεσα να πάω, ούτε στην κηδεία τους.
Το αγοράκι σου πώς βίωνε όλα αυτά;
Το μωρό, είναι πολύ ευαίσθητο, επειδή είναι αυτιστικό. Έκλαιγε συνέχεια. Με ρωτούσε γιατί δεν είχε τα ίδια με τα άλλα παιδιά, γιατί δεν έρχεται ο παπάς του να τον δει. Εγώ επειδή περνούσαμε δύσκολα επικοινώνησα με το Δημαρχείο Κερύνειας, στις ελεύθερες περιοχές, με τη Μητρόπολη έστελνα e-mail στην Κυβέρνηση αλλά δεν είχα ανταπόκριση.
Τέλος του 2016, επιχείρησα να περάσω στις ελεύθερες περιοχές αλλά με έπιασαν επειδή προσπάθησα να περάσω και το μωρό. Ο πατέρας του με κατηγόρησε για απαγωγή ανηλίκου και από τότε μου κρατούν την ταυτότητά μου. Κάθε Κυριακή πρέπει να παρουσιάζομαι και να υπογράφω στην «Αστυνομία» της Κερύνειας. Με όλη αυτή τη ψυχολογία, έχασα τη δουλειά μου. Ζούσαμε σε ένα σπίτι σε άθλιες συνθήκες.
Οι γείτονες μας πολεμούσαν επειδή είμαστε ελληνοκύπριοι. Προσπάθησα να επικοινωνήσω και με το ελληνικό προξενείο αλλά δεν με άκουσαν. Ήρθαν τα Χριστούγεννα του 2018. Το μωρό έκλαιγε και έλεγε, «εμείς δεν έχουμε γιορτές». Βρήκα στα σκουπίδια ένα σπασμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο και το έδεσα με ταινία. Το έκανα πολύ ωραίο, αλλά έλεγε «εγώ δεν θα πάρω δώρα, όπως τα άλλα παιδιά» Με ρωτούσε πού είναι ο Άγιος Βασίλης.(κλαίει)
Τότε βρήκα ένα γκρουπ στο facebook, το «Αγκαλιάζω με αγάπη» και ζήτησα βοήθεια. Ήρθα πολλοί από τις ελεύθερες περιοχές και με βοήθησαν. Μου έδωσαν χρήματα και τρόφιμα.
Γιατί σου πήραν το μωρό;
Μου το πήραν πριν 50 ημέρες. Πήγα να ζητήσω βοήθεια από το «Γραφείο Ευημερίας» στα κατεχόμενα. Φώναξαν και τον παπά του μωρού. Εκεί έγινε μια διαμάχη μεταξύ μας και μας πήραν το μωρό, μέχρι να εκδικάσει την υπόθεση το «δικαστήριο», επειδή διεκδικεί την επιμέλεια. Ο κύριος λόγος, όμως, είναι ότι μου έκαναν έξωση από το σπίτι που έμενα. Πλήρωνε ένα μέρος του ενοικίου, μία ελληνοκύπρια κυρία αλλά σταμάτησε επειδή κάτι της έτυχε και έπρεπε να πάει στο εξωτερικό.
Πού μένεις πλέον;
Τις τελευταίες ημέρες, μένω σε ένα μεγάλο τζαμί στο Καϊμακλί. Τρώω ότι βρω και ότι μου δώσει ο κόσμος.
Γνωρίζεις ότι η δημοσιοποίηση της ιστορίας σου, θα προκαλέσει αντιδράσεις, κυρίως επειδή διαμένεις στα κατεχόμενα;
Το ξέρω. Δεν με θέλουν από κει, δεν με θέλουν ούτε από δω. Είναι σαν να μου λένε όλοι, να πέσω στον γκρεμό. Έκανα το λάθος να ερωτευτώ έναν Τούρκο, ας με εκτελέσουν. Ας με στήσουν στον τοίχο. (κλαίει)
Τι είναι αυτό που ζητάς από την Κυπριακή Δημοκρατία;
Θέλω να με βοηθήσουν να πάρω το μωρό μου και να περάσουμε στις ελεύθερες περιοχές. Πόσο θα αντέξω στους δρόμους; Είμαι εγκλωβισμένη στα κατεχόμενα. Οι άλλοι εγκλωβισμένοι, τουλάχιστον έχουν να φάνε. Εγώ έχω μείνει μόνη. Είμαι ξένη στην ίδια μου την πατρίδα. Σας παρακαλώ, βοηθήστε με.
Οφείλω να σε ρωτήσω και κάτι άλλο. Δεν γνώριζες όταν ερχόσουν να μείνεις σε μη αναγνωρισμένο κράτος, ότι ενδεχομένως να δημιουργούνταν τέτοια προβλήματα;
Είχα πει ότι η αγάπη δεν έχει σύνορα, αλλά ήταν βλακεία μου. Διότι έχει σύνορα. Παπούτσι από τον τόπο σου κι ας είναι μπαλωμένο. Έτσι λένε στην Ελλάδα και είναι αλήθεια.
reporter.com.cy