Η πρώτη επαφή του Αντρέα με τα «μπούκικα» και το στοίχημα έγινε νωρίς. Στα 12 του χρόνια. Βρισκόταν τότε στην πρώτη τάξη γυμνασίου και μαζεύονταν με φίλους και συμμαθητές του σε συγκεκριμένο πρακτορείο όχι τόσο για να παίξουν, αλλά περισσότερο για την παρέα.
Ο Αντρέας παίζει κάποια μικροποσά σε ποδοσφαιρικά στοιχήματα, κυρίως τα Σαββατοκύριακα. Στην αρχή ήταν 2-3 ευρώ, μετά έγιναν πέντε, μετά δέκα. Κάποια στιγμή η τότε φίλη του και σήμερα γυναίκα του αρχίζει να τον κατηγορεί γι’ αυτό, τον πείραζε που του κτυπούσε συνέχεια ότι περνούσε τις ώρες του στα μπούκικα. Έτσι μπαίνει ένα φρένο.
Στα 25 του αρραβωνιάζεται με τη φίλη του, ενώ είναι και οικονομικά ανεξάρτητος αφού έχει βρει δουλειά σε κυβερνητική υπηρεσία. «Μία ημέρα», λέει ο ίδιος, «ένας φίλος από το λύκειο μου είπε ότι είχε ‘σίγουρο’ άλογο που άφηνε πολλά λεφτά και έτσι βρέθηκα σε κάποιο πρακτορείο για να παίξω. Το άλογο τελικά δεν ήρθε, πόνταρα στη συνέχεια στο ένα άλογο μετά το άλλο και όταν πλέον αποφάσισα να φύγω, είχα ξοδέψει και τα 300 ευρώ που είχα επάνω μου».
********
Από εκείνη την ημέρα και μετά ο Αντρέας αρχίζει να ξαναπαίζει σχεδόν καθημερινά. Πάλι στην αρχή μικροποσά και πάλι κυρίως σε ποδοσφαιρικά στοιχήματα. Αυτή τη φορά ηλεκτρονικά, μέσω του κινητού του τηλεφώνου.
Την περίοδο αυτή η αρραβωνιαστικά του μένει έγκυος και ενώ θα ανέμενε κανείς ότι θα έμπαινε και πάλι ένα φρένο, αντίθετα ο ερχομός του παιδιού τον αγχώνει. «Φοβόμουν», λέει, «πως δεν θα τα βγάζαμε πέρα, ήταν χαμηλός τότε ο μισθός μου, 700 ευρώ. Δούλευε και η γυναίκα μου, αλλά εμένα η προοπτική του παιδιού μου δημιουργούσε φοβίες. Έτσι, χωρίς σχεδόν να καταλάβω το πώς, άρχισα να παίζω όλο και πιο μεγάλα ποσά και σε καθημερινή πλέον βάση».
Σιγά σιγά ο Αντρέας βυθίζεται όλο και πιο κάτω. Και αρχίζει να ζει μια δεύτερη κρυφή ζωή. Καθισμένος σε έναν καναπέ, σε μια καρέκλα, καθηλωμένος μέρα νύχτα μπροστά στο κινητό του, να παίζει πια ό,τι παίζεται. Από ποδοσφαιρικό στοίχημα και ιππόδρομο μέχρι ακόμα και τένις. Του μιλούσαν και δεν άκουγε. Τη δουλειά του απλά την διεκπεραιώνει, με τους προϊσταμένους του βρίσκεται συνεχώς σε σύγκρουση. Παντρεύεται και μαζί παίζει όλο και περισσότερο.
Η γυναίκα του δεν γνωρίζει ακόμα τίποτα, ούτε το περιβάλλον του. Ο Αντρέας έχει εξ ολοκλήρου τη διαχείριση των οικονομικών, η σύζυγός του δεν ασχολείται καθόλου με αυτά και όταν ο ίδιος ξέμενε από χρήματα, ζητούσε δανεικά από φίλους του. Υπήρξε περίπτωση που ξόδεψε όλο τον 13ο μισθό του σε μια ημέρα, υπήρξαν άλλες που σε μερικές ώρες μπορεί να έτρωγε και 1.000 ευρώ.
Και τότε αρχίζει να ξοδεύει από τα έτοιμα. Είχαν στην τράπεζα γύρω στις 40.000 ευρώ από τους αρραβώνες, τον γάμο, τα δώρα του παιδιού και τα «κατέθεσε» όλα στο στοίχημα. Το φαγητό τουλάχιστον δεν το στερήθηκαν. «Επειδή γνώριζα τι θα πάθω, ψώνιζα πάντα πολλά πράγματα μόλις πληρωνόμουν», λέει ο Αντρέας.
Αθροιστικά τα ποσά που έχασε μπορεί να ήταν και 60 και 70 χιλιάδες ευρώ και ίσως και περισσότερα.
********
Μια ημέρα δεν άντεξε άλλο, είχε έρθει η στιγμή που έπρεπε να αποκαλυφθεί.
«Θα πηγαίναμε μήνα του μέλιτος και λεφτά δεν υπήρχαν. Αναγκάζομαι να αποκαλύψω στη γυναίκα μου ότι ξόδεψα στον τζόγο όσα είχαμε στην τράπεζα, τσακωθήκαμε και δεν κάναμε ποτέ εκείνο το ταξίδι. Για περίπου ένα μήνα μείναμε χώρια και ευτυχώς δέχθηκε να ξανασμίξουμε κυρίως για το παιδί. Προϋπόθεση ήταν να σταματήσω να παίζω και για κανένα μήνα τα κατάφερα. Συμφωνήσαμε να μην αφήνω λεφτά επάνω μου πέρα από 5-10 ευρώ και για ό,τι αγόραζα, θα της έπαιρνα απόδειξη.
Ωστόσο το ένιωθα ότι χρειαζόμουν βοήθεια, η ανάγκη να παίξω ήταν συνέχεια καρφωμένη στο μυαλό μου. Το θυμάμαι ακόμα, ήταν 26 Ιουλίου 2017 όταν έπαιξα για τελευταία φορά, στα 28 μου χρόνια. Ήταν η στιγμή που δέχθηκα ότι έπρεπε να μπω σε κάποιο πρόγραμμα και ψάχνοντας στο ίντερνετ, εντόπισα το Κέντρο Πολλαπλής Παρέμβασης των Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας, το μοναδικό κρατικό που υπάρχει για εξάρτηση από τον τζόγο».
Ο Αντρέας μπήκε στο πρόγραμμα. Και στην αρχή ήταν δύσκολα, φοβόταν ότι μπορεί και να μην τα καταφέρει. Ανησυχούσε επίσης ότι μπορεί να βρισκόταν σε αυτό και κάποιος φίλος, κάποιος γνωστός, κάποιος συγγενής και αποκαλυπτόταν έτσι το μυστικό του.
Σταδιακά όμως άρχισε να νιώθει μια δέσμευση με την ομάδα, σε στιγμές που ήθελε να παίξει σκεφτόταν περισσότερο ότι θα πρόδιδε αυτούς παρά τη σύζυγό του. Σκεφτόταν τι θα τους πει στην επόμενη συνάντηση, φοβόταν πως αν έλεγε ψέματα θα τον καταλάβαιναν. Δεν ήθελε να τους κοροϊδέψει.
«Το πάλευα, ήθελα να παίξω, αλλά ευτυχώς η ιδέα μού καρφωνόταν στο μυαλό για μερικά μόνο δευτερόλεπτα. Και δεν ήταν όπως το έβλεπα στα έργα που απλά σηκώνεται το κάθε μέλος της ομάδας και λέει ‘είμαι καλά’. Ήμασταν 10-12 άτομα, δένεσαι με αυτά, κάνεις φιλίες, μαθαίνεις να συζητάς τα προβλήματά σου. Ανεκτίμητη φυσικά και η βοήθεια των συμβούλων, δηλαδή των επιστημόνων που έχουν την ευθύνη του προγράμματος».
********
Όπως εξηγεί ο Αντρέας, για 1-2 μήνες πρέπει να κάνεις ατομικά ραντεβού με τους συμβούλους και μετά από αυτό μπορείς να μπεις στην ομάδα. Τον πρώτο χρόνο οι συνεδριάσεις γίνονται δύο φορές τη βδομάδα, ενώ τον δεύτερο, ανά δεκαπενθήμερο.
Πρέπει επίσης να υποδείξεις έναν σύμμαχο από το οικείο σου περιβάλλον που θα είναι διατεθειμένο να παίξει τον ρόλο του κηδεμόνα, που θα ελέγχει εσένα και τα οικονομικά σου. Σύμμαχος του Αντρέα ήταν η σύζυγός του την οποία σήμερα ευχαριστεί επειδή στάθηκε σκληρή μαζί του. «Ήλεγχε τα πάντα, και στο περίπτερο να πήγαινα, έπρεπε να της πάρω απόδειξη. Αυτό εμένα με βοήθησε, είδα άλλους που ο σύμμαχός τους δεν ήταν δυνατός και εγκατέλειψαν την ομάδα», αναφέρει.
Ο Αντρέας έμεινε στο πρόγραμμα δύο χρόνια. Και όταν ήρθε η στιγμή που έπρεπε να φύγει δεν ένιωθε ακόμα ασφαλής. Αισθανόταν σαν ένα ζώο στο προστατευόμενο περιβάλλον ενός ζωολογικού κήπου που ερχόταν η ώρα να επιστρέψει στη ζούγκλα. Είχε δει άλλους να φεύγουν γιατί ένιωθαν σίγουροι ότι ξεμπέρδεψαν, αλλά την πάθαιναν ξανά. Δεν ήθελε να του συμβεί το ίδιο και ευτυχώς μέχρι στιγμής όλα πάνε καλά, μπορεί πλέον να απολαμβάνει τη σύζυγο και το παιδί του, τα καθημερινά πράγματα της ζωής, όπως λέει ο ίδιος.
Ρωτώ εάν υπήρξαν άτομα στην ομάδα του που έφτασαν να ζήσουν πιο ακραίες καταστάσεις και ο Αντρέας απαντά:
«Τίποτα δεν μου φαινόταν ακραίο απ’ όσα άκουγα. Και την αυτοκτονία την είχα κι εγώ στο μυαλό μου, και να εξαφανιστώ από προσώπου γης το είχα σκεφτεί. Υπήρχαν φορές που έφευγα μόνος μου στα βουνά και καθόμουν εκεί με τις ώρες πιστεύοντας ότι έτσι θα καθάριζε το μυαλό μου. Αλλά επέστρεφα πίσω και άρχιζαν πάλι τα ίδια».
********
Από την παρέα εκείνη του σχολείου με την οποία βρισκόταν ο Αντρέας στα μπούκικα, γνωρίζει ένα-δυο άτομα που ακόμα συνεχίζουν να παίζουν εντατικά. Τους μίλησε για το πρόγραμμα, για την ομάδα, προσπαθεί να τους πείσει να πάνε, αλλά προς το παρόν χωρίς αποτέλεσμα. Και ο ίδιος δέχθηκε να μιλήσει στον REPORTER εξηγώντας ότι και σε ένα άτομο να φτάσει το μήνυμα ότι κάπου μπορεί να βρει στήριξη, θα είναι κέρδος.
«Όσο δυνατοί κι αν νομίζουμε ότι είμαστε, δεν μπορούμε να το παλέψουμε μόνοι μας. Μπορεί να σταματήσουμε προσωρινά, αλλά είναι και ο τζόγος σαν ένα σκουλήκι που απλά μαθαίνεις να το κοιμίζεις. Το παραμικρό να γίνει θα ξυπνήσει ξανά και θ’ αρχίσει να σε τρώει.
Το πρόγραμμα, η ομάδα, μας βοηθά να δημιουργήσουμε ασπίδες. Είναι σαν να υπάρχει ένας τοίχος που από τη μια πλευρά είσαι εσύ και από την άλλη ο τζόγος. Και σε κάθε συνεδρία κτίζεις και από ένα τούβλο, μέχρι ο τοίχος να σε χωρίσει οριστικά από τα πάθη σου», λέει ο Αντρέας. Και ο ίδιος δεν είναι πια διατεθειμένος ούτε την οικογένειά του να χάσει, ούτε άλλα χρήματα.
reporter.com.cy