Ήταν απόγευμα της 7ης Ιουνίου 2019… Ο 16χρονος Στέφανος Πυλιώτης τραυματίζεται κρίσιμα σε τροχαίο δυστύχημα, στο οποίο ενεπλάκη με τη μοτοσικλέτα του. Εκείνο το μαύρο απόγευμα, ο Στέφανος έμελλε να τραυματιστεί κρίσιμα, όταν όχημα που οδηγούσε 64χρονος, ανέκοψε την πορεία του, στη Λεωφόρο Πρωταρά. Δέκα μέρες αργότερα, η κατάσταση της υγείας του κρίθηκε ως μη αναστρέψιμη. Τότε, οι οικείοι του, παρά τον αβάστακτο πόνο πήραν τη δύσκολη απόφαση να δωρίσουν τα όργανα του σε συνανθρώπους μας, που το έχουν ανάγκη…
«Μας είπαν οι γιατροί ότι ο Στέφανος ήταν εγκεφαλικά νεκρός και δεν είχε επιστροφή. Μας εισηγήθηκαν τη δωρεά οργάνων και ήταν η πιο δύσκολη απόφαση στη ζωή μας. Νιώθεις περίεργα, νιώθεις ότι θα τα αφαιρέσεις από τον ίδιο σου τον εαυτό, αλλά όταν μιλήσαμε με τους γιατρούς, είπαμε ότι δεν είναι έτσι».
Τα λόγια του αδελφού του Στέφανου, Δημήτρη Πυλιώτη, ο οποίος μίλησε στον REPORTER, προκαλούν πόνο ακόμη και σε σένα που είσαι ξένος… Σκέφτεσαι πόσο θάρρος είχαν αυτοί οι άνθρωποι για να πάρουν αυτή την απόφαση. Πώς βρήκαν τόση δύναμη, μέσα στον πόνο και την οδύνη που κουβαλούσαν…
«Είπαμε αφού δεν μπορεί να σωθεί το δικό μας παιδί, αν μπορούμε ας σώσουμε κάποιους άλλους. Απ’ ότι ξέρω και αν δεν κάνω λάθος, σώθηκαν τέσσερις ζωές από τον Στέφανο. Αφού δεν θα ζει ο δικός μας, να ξέρουμε ότι κάποιος ζει από το Στέφανο μας. Κι αν με ρωτούσε κάποιος που θα βρισκόταν, ω μη γένοιτο στην ίδια κατάσταση θα τον συμβούλευα να πράξει το ίδιο».
Είναι το τέλος άλλης μιας τραγικής ιστορίας που γράφτηκε στην άσφαλτο. Ένα παιδί γεμάτο όνειρα και ζωή, έσβησε σε μια στιγμή, βυθίζοντας στο πένθος την οικογένεια του. Οι μνήμες ακόμα νωπές. Κι όσοι λένε πως ο χρόνος θεραπεύει τις πληγές, ας κάτσουν να μιλήσουν με τους τρεις γονείς, που έχασαν φέτος τα παιδιά τους…
Όπως η μητέρα του Στέφανου. Όπως μητέρα της 10χρονης Νελίνας, που παρασύθηκε από όχημα στην Πάφο και οι γονείς του 17χρονου Αλεξάντερ, που σκοτώθηκε όταν όχημα ανέκοψε την πορεία της μοτοσικλέτας του. Τι να πεις κανείς σ’ αυτούς τους γονείς; Πως να τους παρηγορήσει;
Ο Δημήτρης, ο αδελφός του Στέφανου εκ μέρους τους και εκ μέρους όλων όσων έχασαν ανθρώπους σε τροχαία…
«Ήταν πάρα πολύ δύσκολη και τραυματική εμπειρία. Από το ανθρώπινο μυαλό χάθηκε μια ζωή και αυτή έτυχε να είναι του αδελφού μου. Έφυγε πριν έξι μήνες και από τότε είναι δύσκολη η εμπειρία τόσο για μένα, όσο και για την οικογένεια μου. Παρόλα αυτά η απόφαση μας για να δοθούν τα όργανα ήταν ομόφωνη. Θέλαμε να σώσουμε άλλους ανθρώπους».
«Σίγουρα δεν ήθελε να τον σκοτώσει…»
Ακούγοντας τον Δημήτρη υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρεις τι να πεις και πως να ρωτήσεις για το τροχαίο. Μετά από εκείνο το δυστύχημα, ο Δημήτρης αλλά και η οικογένεια του, δεν μίλησαν ποτέ με τον άνθρωπο που προκάλεσε το δυστύχημα. Είναι όμως σίγουρος, πως ο οδηγός δεν ήθελε να σκοτώσει τον μικρό του αδελφό…
«Κανένας δεν θέλει να σκοτώσει κάποιον, αλλά πρέπει να σκέφτεσαι λίγο όταν οδηγείς. Στην περίπτωση του Στέφανου για παράδειγμα, δεν γίνεται ενώ είσαι σε στάση λεωφορείου να κάνεις επαναστροφή σε κύριο δρόμο. Είναι παράνομο να κάνεις αυτό το πράγμα».
Θέλησε παράλληλα να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα σε όλους τους οδηγούς και γενικά όλο τον κόσμο, με την ελπίδα ότι θα σταματήσει να ρέει άφθονο το αίμα στην άσφαλτο. Τα λόγια ενός ανθρώπου που έχασε τον αδελφό του, ας ηχήσουν επιτέλους στ’ αυτιά όλων μήπως επιτέλους καταφέρουμε να μειώσουμε τα θανατηφόρα δυστυχήματα.
«Ελπίζω μέχρι το τέλος του χρόνου να μην υπάρξουν άλλα θανατηφόρα τροχαία και με το νέο χρόνο να μειωθούν, γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να ζήσεις αυτή την εμπειρία. Ούτε στο χειρότερο μου εχθρό δεν το εύχομαι. Να συνετιστούν οι οδηγοί και να μην βάζουν την πίεση που μπορεί να έχουμε πάνω από μια ζωή. Όταν είσαι αγχωμένος και τρέχεις μπορεί να σκοτώσεις μια ζωή. Χάθηκαν πάρα πολλές ζωές, είναι καιρός αυτό να σταματήσει»…
Ο Δημήτρης, πέραν της απώλειας, τον έκανε να δει κι ίδιος διαφορετικά τα πράγματα στον δρόμο. Άλλαξε και θέλει να πείσει κι άλλους οδηγούς να αλλάξουν, όταν κρατούν το τιμόνι στα χέρια τους.
«Μετά το τροχαίο του αδελφού μου, εγώ σαν οδηγός άλλαξα. Προσπαθώ να μην κάνω παρανομίες. Σίγουρα όλοι κάνουν μικροπαρανομίες, απερισκεψίες λόγω πίεσης, αλλά όλοι πρέπει να σκεφτούμε και αυτόν που οδηγεί για να πάει στο σπίτι του».
Ο Δημήτρης τυγχάνει να είναι και ο ίδιος μοτοσικλετιστής και νιώθει πως δεν τον υπολογίζουν, ούτε τον ίδιο, ούτε τους υπόλοιπους μοτοσικλετιστές οι οδηγοί. Παραδέχεται ωστόσο, ότι και οι μοτοσικλετιστές κάνουν λάθη, τρέχουν και κάνουν διάφορα που θα μπορούσαν να αποφύγουν.
Ο Στέφανος θα μπορούσε να ήταν δικό σου αδελφός, θα μπορούσε να ήσουν εσύ ο ίδιος γι’ αυτό όταν είσαι στο τιμόνι πρόσεχε πρώτα τη δική σου ζωή και μετά όλων των άλλων. Γιατί μια στιγμή μπορεί να σου πάρει όσο έχτιζες κι ονειρευόσουν σε όλη σου τη ζωή.
reporter.com.cy