Δημόσια θέση, με αφορμή τα τελευταία μέτρα της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορονοϊού στην Ελλάδα, πήρε η Ελένη Ράντου.
Η γνωστή ηθοποιός με ανάρτηση της στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook, ξέσπασε τόσο εναντίον του μέτρου για το 30% πληρότητας στα θέατρα, όσο και για τα επιδόματα και τη βοήθεια στους ανθρώπους του πολιτισμού που, όπως γράφει, δεν ήρθαν ποτέ.
Αναλυτικά η ανάρτηση της Ελένης Ράντου:
Πολλούς μήνες τώρα που η πανδημία μας έχει βγάλει σαν κλάδο “εκτός θέματος” υπάρχει μια πολιτισμένη στάση εκ μέρους μας. Τι χώρος πολιτισμού θα ήμασταν… Μια στάση αξιοπρεπείας, γιατί στον πολιτισμό δεν αρμόζει να κλαίγεται και να επαιτεί, -ας μη γινόσασταν καλλιτέχνες βρε αδελφέ… Και τι χρειάζονται οι Τέχνες τέτοιους καιρούς; Μεγάλη πολυτέλεια – εμείς εκεί… στάση περηφάνιας και καλής πίστης στις εξαγγελίες, γιατί δεν θα ήθελε κανείς η πανδημία να χρησιμοποιηθεί για πολιτική αντιπαράθεση, στάση ευθύνης και συναίσθησης των δυσκολιών που ισχύουν για όλη την κοινωνία.
Γι’ αυτήν την αδιαμαρτύρητη υπομονή και το τεράστιο κουράγιο – το μόνο βοήθημα που έχει δοθεί είναι 534 ευρώ τον Ιούλιο- έχουμε φτάσει να μας συμπονούν κι οι πιο αδιάφοροι προς τον πολιτισμό συμπολίτες μας… Καλά ο δικός σας κλάδος αφανίστηκε… Τι τραβάτε ρε παιδιά… Και παρόμοια..
Και φτάσαμε 6 και κάτι μήνες και πια έχουμε μπει σε επ’ αόριστον αναστολή με τις παραστατικές τέχνες ενοχοποιημένες σαν άκρως μολυσματική δραστηριότητα χωρίς να έχει προκύψει ούτε μια μαρτυρία κρούσματος… Κι ακόμα η πολιτεία μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται αυτό που έχει καταλάβει κι ο τελευταίος περαστικός στο δρόμο…
Και μας πετάνε ένα 30% πληρότητα χωρίς πλαφόν-πόσο γενναιόδωρο- ίσα για να τελειώνουν με οποιαδήποτε αποζημίωση, την ώρα που σε όλες τις χώρες το 50% είναι το μίνιμουμ πληρότητας ακόμα κι όταν τα κρούσματα είναι εκατονταπλάσια, ίσα για να ανακοινώσουν ότι οι χώροι πολιτισμού ανοίγουν και πάλι- ξέροντας ότι όχι μόνο δεν είναι βιώσιμο κι αληθινό, αλλά ενοχοποιώντας κι άλλο το ζωντανό θέαμα σαν χώρο μόλυνσης… Αν δεν ήξερα πόσο αδιάφοροι είναι πραγματικά για τις Τέχνες, θα έλεγα ότι πρόκειται πλέον περί διωγμού.
Κι ανακοινώνουν ότι τα ενοίκια των χώρων θα αυτορυθμιστούν κατόπιν προσωπικής συμφωνίας και συνεχίζουν το παιχνίδι των εντυπώσεων διαρρέοντας σενάρια ανακούφισης, επιδότησης κενών θέσεων που δεν πραγματοποιούνται, έτσι για να βάζουμε μια τζούρα ελπίδας στο αδιέξοδο. Έτσι κι αλλιώς ο χώρος του ζωντανού θεάματος στην Ελλάδα πάντα με την ελπίδα ζούσε. Πάντα ήταν μόνο για τους ρομαντικούς. Δεν έχουμε θέση στον εκλογικευμένο και ” φιλελεύθερα” ταχτοποιημένο σύγχρονο κόσμο μας.
Και παραμένουμε πολιτισμένοι… Πάντα γελαστοί και γελασμένοι…
