Είναι να απορείς που τα reality shows δεν επενδύουν σε ωραίους χαρακτήρες
Ένας τύπος που θα ήθελες να έχεις φίλο. Συνάδελφο. Παρέα. Δεν εκπέμπει κίνδυνο και είναι τόσο παρήγορο αυτό. Δεν έχει κάτι κακό να πει. Για κανέναν. Γελάει πολύ. Με την καρδιά του.
ΤΟ ΔΙΑΤΡΗΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ της (και καλά) ενδιαφέρουσας τηλεόρασης είναι η αντιπαράθεση. Ο καβγάς. Η ένταση. Και φυσικά, ο «κακός» της υπόθεσης. Τηλεόραση, κινηματογράφος, θέατρο, η ζωή η ίδια για όνομα του Θεού, δεν υπάρχουν χωρίς τους «κακούς». Είναι το αλατοπίπερο, το σημείο βρασμού, ο λόγος που ψάχνουμε για να τα σπάσουμε όλα. Τι θα ήμασταν χωρίς αποδιοπομπαίους τράγους, ε;
Ειδικά στα reality shows ο «κακός» είναι ο μπούσουλας, η Βίβλος του τηλεοπτικού παιχνιδιού, ο επιταχυντής των (όποιων) διαδικασιών, ενίοτε και ο καταλύτης. Σε καιρό πανδημίας, τα realities «έπνιξαν» την ελληνική τηλεόραση και οι παραγωγές πόνταραν όσο ποτέ άλλοτε στους edgy χαρακτήρες. Αν –λέμε, «αν»- σε ένα τεράστιο κοινωνικό πείραμα, κλείναμε τα μάτια και τα παρακολουθούσαμε όλα αυτά τα παιχνίδια, τα γεμάτα πρώτους, τέλειους, (δήθεν) μαχητικούς παίκτες, απλώς ακούγοντάς τα, οι μεγάλες στιγμές, θα ήταν αυτές των τσακωμών, της ίντριγκας, των πηγαδακίων κάθε κλίκας. Θα χρειαζόμασταν μπόλικες δραμαμίνες για να σταθούμε στα πόδια μας, όμως, κακά τα ψέματα, θα είχαμε να κάνουμε με ένα ηχητικό ντοκουμέντο από τα τρίσβαθα της καθημερινότητάς μας. Μια μαρτυρία του trash από τον πλανήτη Γη, σαν το σφυράκι του Perseverance στον Άρη.
Ο συνάδελφος που σε κράζει στο διπλανό γραφείο, αλλά μετά ανερυθρίαστα σε αγκαλιάζει, η κυρία Τάδε απέναντι που σε χαιρετάει με ενθουσιασμό στον δρόμο, αλλά δεν έχει αφήσει γειτόνισσα που να μην ενημερώσει για το πόσους έμπασες στο σπίτι χθες, ο καλοκάγαθος φίλος – βράχος που φανερά σε στηρίζει, αλλά επί της ουσίας είναι το κύμα που πέρα – δώθε σε ροκανίζει με κάθε πιθανό τρόπο…
Ίσως, τώρα πια, τα κανάλια θα πρέπει να δίνουν περισσότερο χώρο σε τέτοιους χαρακτήρες. Η ζωή μας άλλαξε, έχουμε φάει πολύ ξύλο και έχουμε υποστεί πολλούς κακούς ανθρώπους, fictional και μη. Έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ την αλήθεια της ευγένειας, τις απαλές συμπεριφορές, τις τρυφερές χειρονομίες, τις ωραίες κουβέντες που λέγονται σε καθεστώς ηρεμίας κι ας γκρεμίζεται η πλάση.
Πώς να μη ποντάρει η τηλεόραση στα μύχιά (σου); Πώς να αποφύγει τον πειρασμό να μη (σού) δείξει τι πραγματικά συμβαίνει εκεί έξω, ε; Θα χάσει τη μεγαλύτερη ευκαιρία της να ταυτιστείς, να πωρωθείς, να χωριστείς κι εσύ σε ομάδες; Το καλό πόκερ φαίνεται και στο Twitter, που μετράει κάθε ανοιγοκλείσιμο των ματιών μας.
Και ξαφνικά, ένας διαφορετικός unscripted χαρακτήρας. Ένας τύπος που θα ήθελες να έχεις φίλο. Συνάδελφο. Παρέα. Δεν εκπέμπει κίνδυνο και είναι τόσο παρήγορο αυτό. Δεν έχει κάτι κακό να πει. Για κανέναν. Γελάει πολύ. Με την καρδιά του. Δεν παρεξηγεί ή τουλάχιστον σκέφτεται δυο φορές πριν παρεξηγηθεί. Είναι ομαδικός, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει όνειρα δικά του. Δεν γκρινιάζει, δεν βαρυγκομάει. Πώς χώρεσε αυτός ο τύπος στο σενάριο;!
View this post on Instagram
Όσοι βλέπουν MasterChef, λογικά, προσπαθούν να καταλάβουν. Όχι τι δουλειά έχει ο Παύλος Χάππιλος στον μαγειρικό διαγωνισμό, γι’ αυτό «φλυαρούν» οι ικανότητες του. Αλλά τι δουλειά έχει αυτός ο άνθρωπος στο σκληρό reality κομμάτι του μαγειρικού talent show. Προφανώς, η παραγωγή, μαθηματική και υπολογίστρια, ήθελε και έναν θετικό πόλο στο σπίτι. Το βιογραφικό του είναι εγχειρίδιο ευγενούς ζωής. Χημικός, 35 ετών, για χρόνια εργαζόμενος στο εξωτερικό, με σπουδές, παραστάσεις, βιώματα. Αλλά αυτό που συμβαίνει με τον εν λόγω παίκτη, προφανώς τους ξεπερνάει εκεί στο κανάλι.
Και το καλύτερο; Ενώ τόσα χρόνια, τόσο έχουμε συνηθίσει στους κοκορισμούς – «θα τους φάω όλους», «θα τους βγάλω στον τάκο», «θα σκίσω, θα κάνω, θα ράνω»- ξαφνικά έρχεται ένας νορμάλ άνθρωπος και τον ρωτάνε πώς πιστεύει ότι θα τα πάει στην αναμέτρηση και λέει χαμογελώντας: «Δεν ξέρω. Θα κάνω ό,τι μπορώ, όπως μου βγει. Τι να σας πω;». Τι ωραίος! Τι ανακούφιση να ζουν τέτοιοι χαρακτήρες ανάμεσά μας που δεν παίρνουν την εαυτάρα τους στα σοβαρά κι ας έχουν ζήσει 3 ζωές, αλλά δουλεύουν σοβαρά και αθόρυβα. Που δεν θέλουν να επικρατήσουν, πατώντας επί πτωμάτων, που δεν πιστεύουν ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω τους και για κάποιον λόγο τους χρωστάει ρέστα.
Βέβαια, φέτος, στον εν λόγω μαγειρικό διαγωνισμό η επιλογή χαρακτήρων με αρνητικά χαρακτηριστικά –και όχι ακριβώς μαγειρικά χαρίσματα- είναι για ρεκόρ: στο σπίτι το bullying πάει σύννεφο, οι τοξικές συμπεριφορές διαπιστώνονται με τέτοια ευκολία που ακόμη και τον πιστό τηλεθεατή της μαγειρικής -και της εκπομπής ειδικώς- μια σιχασιά τον πιάνει.
Σε μια τέτοια στιγμή, γλυκά, τρυφερά και κάπως αμήχανα, με τη χάρη των ανθρώπων που έχουν ζήσει δύσκολα, αλλά κάτω δεν το έβαλαν, «ξεφλουδίστηκε» και η αλήθεια του Παύλου.
«Η αντιμετώπιση του Κωστή (σ.σ.: παίκτης που αποχώρησε δύο φορές από το παιχνίδι και έχει ακούσει ουκ ολίγα εντός του διαγωνισμού) με το που γύρισε στο σπίτι, του ήταν πολύ έντονη και χωρίς χώρο διαπραγμάτευσης, πράγμα που εμένα με χτυπάει σε ένα νεύρο πολύ προσωπικό, γιατί αυτή την αντιμετώπιση την έχουν πολλοί άνθρωποι. Κι εγώ μέσα σε αυτούς. Εγώ πες όχι μέσα σε αυτούς, γιατί εμένα μπορεί να μην με καταλάβεις, υπάρχουν, όμως, άλλα άτομα, όπως οι τρανς, που δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά κι έχουν μία πολύ επιθετική αντιμετώπιση από τον κόσμο, την οποία την λαμβάνω κι εγώ, γιατί ζω σε αυτή την κοινότητα, η οποία είναι πάρα πολύ άδικη, γιατί δεν δίνεις καθόλου χώρο στον άλλο να σου πει την πλευρά του», είχε δηλώσει τότε.
View this post on Instagram
Αν τον ξεχώριζε κανείς μία φορά μέχρι τότε τον Χάππιλο, μετά από αυτό κάπου ήθελε να βγάλει καπέλο. Για την ωραία του στάση, για το θάρρος του να χωρέσει τόση αλήθεια στη στιγμή ενός άλλου. Για την τάση του να δικαιολογεί τους ανθρώπους, -αυτό κι αν έχει εξαφανιστεί από το παρόν μας!- όπως προέκυψε από άλλη ατάκα του, που χωρούσε πολλές συζητήσεις.
«Εγώ επειδή έχω πονέσει πολύ στη ζωή μου, κατανοώ ότι όλα τα κακά πράγματα που βγάζουν οι άνθρωποι πηγάζουν από τον πόνο». Κάτω τα τηγάνια, τα μαχαίρια στις θήκες τους κι ας αφήσουμε τη σάλτσα να σβολιάζει, ειλικρινά.
Μέσα σε τόσο αγώνα και τόσο ποδαρόδρομο για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, για τη μονίμως «αναγνωρισμένη» και ισοβίως ποδοπατημένη ισότητα των γυναικών, μέσα σε τόσες δίκαιες ακτιβιστικές κραυγές για όλες τις μειονότητες, μια ήσυχη, σταθερή φωνή, να αφηγείται τα πάντα μέσα σε λίγες λέξεις. Και να γίνεται και κατανοητή. Με τη μία. Καιρό είχαμε, αλήθεια…
Στο τέλος της ημέρας, εκτός από την ομορφιά, θα σας σώσουν και οι ισορροπημένοι άνθρωποι, εκείνος ο συνδυασμός ευφυΐας και καλοσύνης που ώρες – ώρες μοιάζει να μας ξεγλίστρησε οριστικά.
Φυσικά, μπορεί να υπάρξει και το plot twist. Μπορεί –αν και φαντάζει κάπως απίθανο- να δούμε τον εν λόγω χαρακτήρα όπως δεν τον έχουμε φανταστεί. Ο εγκλεισμός σε ένα σπίτι με άλλους τόσους είναι κακός σύμβουλος. Αλίμονο, μας το έμαθε καλά αυτό η καραντίνα, που μόνο καλύτερους ανθρώπους δεν μας έκανε, παρά τις αισιόδοξες προβλέψεις πολλών.
Αλλά… Ίσως, τώρα πια, τα κανάλια θα πρέπει να δίνουν περισσότερο χώρο σε τέτοιους χαρακτήρες. Η ζωή μας άλλαξε, έχουμε φάει πολύ ξύλο και έχουμε υποστεί πολλούς κακούς ανθρώπους, fictional και μη. Επίσης, έχουμε υποστεί –και καταμπερδευτεί από- πολλά «καλά παιδιά» εξ επαγγέλματος. Έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ την αλήθεια της ευγένειας, τις απαλές συμπεριφορές, τις τρυφερές χειρονομίες, τις ωραίες κουβέντες που λέγονται σε καθεστώς ηρεμίας κι ας γκρεμίζεται η πλάση.
Στο τέλος της ημέρας, εκτός από την ομορφιά, θα σας σώσουν και οι ισορροπημένοι άνθρωποι, εκείνος ο συνδυασμός ευφυΐας και καλοσύνης που ώρες – ώρες μοιάζει να μας ξεγλίστρησε οριστικά. Κάπου να ψάξουμε αυτούς τους ανθρώπους, που όλο και εξαφανίζονται, όλο και μικραίνουν. Όχι μόνο από την τηλεόραση, από παντού. Ας τους ξαναβρούμε κάπως.
Διαβάστε επίσης