«Δεν ψάχνω για κάτι καλύτερο, είναι ό,τι καλύτερο»
Ο Πάνος Καλίδης βρέθηκε το πρωί της Δευτέρας στο Πρωινό και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην αγαπημένη του, Λεάννα Μάρκογλου, και εξήγησε για ποιο λόγο δεν έχουν παντρευτεί μετά από 16 χρόνια κοινής πορείας και τρία παιδιά.
Η Φαίη Σκορδά του έθεσε την ερώτηση και ο τραγουδιστής, αφού σχολίασε μερικά γεγονότα από το Survivor 4, ξεκαθάρισε πως δεν βρίσκει κουμπάρο αν και φοβάται και λίγο μήπως δεν του πει το «ναι». Πάντως τόνισε πως είναι ο άνθρωπός του και ό, τι καλύτερο έχει.
Οι δηλώσεις του Πάνου Καλίδη για την αγαπημένη του, Λεάννα Μάρκογλου
«Ψάχνω κουμπάρα! Είμαστε μαζί 16 χρόνια. Είμαι υπέρ του γάμου και της οικογένειας. Είναι ο άνθρωπος μου, δεν ψάχνω για κάτι καλύτερο, είναι ό,τι καλύτερο. Δεν κάνω πρόταση γάμου γιατί δεν έχω κουμπάρο/κουμπάρα. Πρέπει να το κάνω. Είναι και αυτός ένας λόγος, ότι φοβάμαι την απόρριψη. Υπάρχει μεγάλες πιθανότητες να πει όχι…», είπε χαρακτηριστικά ο αγαπημένος τραγουδιστής.
“Σκεφτόμουν από τις πρώτες μέρες να αποχωρήσω! Θυμάμαι τον Τριαντάφυλλο να…”
Ο Πάνος Καλίδης λίγο καιρό μετά την αποχώρησή του από το Survivor παραχώρησε μια άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη στο περιοδικό YOU και την Τζώρτζια Συρίχα! Αφού μίλησε για την δύσκολη καθημερινότητά στον Άγιο Δομίνικο και αποκάλυψε μέχρι και που έκαναν την ανάγκη τους… μαρτύρησε για πρώτη φορά πως η εμπειρία ήταν δύσκολη εξ’ αρχής.
Πώς ήταν το πρώτο βράδυ εκεί;
Δράμα. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο δύσκολα ένιωσα, σωματικά και συναισθηματικά. Δεν ξέρω αν μπορεί να το καταλάβει κάποιος όταν δεν το ζει. Μόλις φτάσαμε στον Άγιο Δομίνικο έγινε το πρώτο αγώνισμα, ο Γιώργος Λιανός μάς χαιρέτισε από μια εξέδρα και εμείς ήμασταν στα καταμαράν. Με το καλημέρα έπρεπε να κολυμπήσουμε για να φτάσουμε στην εξέδρα που ήταν ο Λιανός και μετά να τρέξουμε σε έναν από τους πιο δύσκολους στίβους μάχης που ήταν το κατάρτι του πειρατή. Ήμασταν τουλάχιστον 4 ώρες βρεγμένοι σε αυτά τα δύο αθλήματα, εγώ δεν ξέρω κιόλας καλό κολύμπι, δεν μπορούσα να φτάσω από τη μια μεριά της πισίνας στην άλλη.
Αφού τελείωσε το άθλημα, πήγαμε στην καλύβα για να κοιμηθούμε, που δεν είχε στέγη, από πάνω μας ο ουρανός και τα αστέρια της Καραϊβικής. Είχαμε, βέβαια, στο μυαλό μας ότι την επομένη, μόλις ξημερώσει, θα έπρεπε να σκεπάσουμε την καλύβα μας. Τα μόνα υλικά που είχαμε ήταν κάποια φύλλα από τους φοίνικες, παλιά κομμένα ξύλα και μερικά σκουριασμένα καρφιά που ήταν πεταμένα γύρω.
Το ίδιο βράδυ, όμως, κατά τις 3, ξεκίνησε μια μπόρα που κράτησε 15 λεπτά και γίναμε μούσκεμα. Ψάχναμε απεγνωσμένα πώς θα καλυφθούμε, καθίσαμε κάτω από τους φοίνικες, αλλά όταν σταμάτησε η βροχή ήταν όλα μούσκεμα και δεν πήγαμε να κοιμηθούμε πάλι πάνω στο σανίδι. Αναγκαστήκαμε να κοιμηθούμε κάτω από τους φοίνικες δύο-δύο και τρεις-τρεις, για να μείνουμε ζεστοί, με βρεγμένες και λασπωμένες κουβέρτες, παίρναμε κουράγιο ο ένας από τον άλλον.
Θυμάμαι την Κάτια Ταραμπάνκο να έχει σκεπαστεί και με τη δική μου κουβέρτα, τον Γιώργο Κοψιδά και τον Τριαντάφυλλο με τον Αλέξη Παππά να κόβουν βόλτες και να μην ξέρουν τι να κάνουν. Προχτές είδα τον Κώστα Παπαδόπουλο να φτιάχνει μια τουαλέτα στην σκηνή που φτιάξαμε με τα χέρια μας εγώ, ο Αλέξης Παππάς και ο Μιχάλης Αρναούτης και τρελάθηκα. Στη σκηνή που εμείς τα προηγούμενα βράδια κλαίγαμε και ψάχναμε να καλυφτούμε από την βροχή πήγε ο τυπάκος και έφτιαξε τουαλέτα, κάνοντας πλάκα, αυτό με πείραξε πολύ.
Απ’ ό,τι καταλαβαίνω οι συνθήκες εκεί δεν είναι και οι ιδανικές…
Το λες πολύ κομψά. Ήταν οι χειρότερες και φυσικά όλα αυτά συμβαίνουν ενώ έχεις να φας μόνο δύο κουταλιές ρύζι το μεσημέρι.
Υπήρχαν στιγμές που από τις πρώτες κιόλας μέρες σκέφτηκες να φύγεις;
Φυσικά… Σκεφτόμουν από τις πρώτες μέρες ότι δεν θα μπορούσα να συνεχίσω, μια κοπέλα δήλωσε οικειοθελή αποχώρηση από τη δεύτερη κιόλας μέρα. Ήμουν κι εγώ πολύ κοντά και οι συμπαίκτες μου το έβλεπαν. Όταν, όμως, πέρασαν τρεις εβδομάδες μού είπαν: «Είσαι πολύ καλύτερα, τις πρώτες μέρες δεν ήσουν καθόλου καλά, ήμασταν σίγουροι ότι δεν θα αντέξεις άλλο». Όταν άρχισα να ασχολούμαι με την σκηνή, τα αθλήματα και είχα πράγματα να κάνω μέσα στη μέρα, μάζευα καρύδες, ξύλα και μαγείρευα, άρχισα να ξεχνιέμαι και μπήκα στη διαδικασία να επιβιώσω.
