Μα δεν θα πάμε όλη η οικογένεια μαζί διακοπές όπως κάθε χρόνο, τώρα ξαφνικά τι άλλαξε?
Έχουν τελειώσει οι εξετάσεις και οι συνομωσίες άρχισαν!
Για πρώτη φορά ο έφηβος γιος ή κόρη σας θέλει να πάει διακοπές μόνος/η του/της με φίλους. Και φυσικά η ανησυχία και το άγχος σας έχει χτυπήσει κόκκινο, άρχισαν τα κακά σενάρια να γυρνάνε στο κεφάλι σας και φυσικά το υπέρτατο δίλημμα του Ναι ή του ΟΧΙ.
Η πρώτη σας αντίδραση σίγουρα είναι το όχι, και κάπου εδώ αρχίζει η ένταση και η διαμάχη μεταξύ των γονιών και των παιδιών. Τα παιδία να επιμένουν, εσείς να αρνείστε και οι καυγάδες να συνεχίζονται…
ΟΜΩΣ, όπως σε αρκετές διαφωνίες που προκύπτουν σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, όταν οι εντάσεις υποχωρούν, κάπου αρχίζουν και οι διαπραγματεύσεις!
Ερώτημα Νο1
Ποια είναι η κατάλληλη ηλικία να πάει το παιδί μου μόνο του διακοπές?
– ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.
Σίγουρα κάνεις δεν μπορεί να σου πει πότε είναι σωστό ή λάθος να απομακρυνθεί το παιδί από την επίβλεψή σου, γιατί κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει το αναπτυξιακό επίπεδο του παιδιού σου εκτός από εσένα. Μόνο εσύ μπορείς να αναγνωρίσεις εάν το παιδί του έχει ψυχοσυναισθηματική ωριμότητα και σε πιο βαθμό.
Υπάρχουν παιδία που μπορεί κατά το νόμο να είναι ενήλικοι, αντ’ αυτού, αναγνωρίζουμε ότι ακόμα αδυνατούν να αναλάβουν προσωπικές ευθύνες. Υπάρχουν όμως παιδιά της ηλικίας των 16 που είναι αρκετά ώριμοι, υπεύθυνοι και προσεκτικοί.
Η ερώτηση λοιπόν που ως γονείς πρέπει να απαντήσετε είναι: «Μπορεί το παιδί μου να φροντίσει μόνο του τον εαυτό του;», «μπορώ να του έχω εμπιστοσύνη;», «μπορεί να αντιληφθεί τον κίνδυνο;». Αν η απάντηση είναι Ναι, τότε δεν παίζει κανένα ρόλο η ηλικία και το αν το παιδί μπορεί να πάει ή όχι διακοπές με τους φίλους του.
Ως γονείς όμως, θα πρέπει να διασφαλίσετε ότι το παιδί σας όπου και να πάει θα είναι καλά!
1. Ενημερωθείτε για το πού ακριβώς θέλει να πάει, με ποιους θα πάει και που θα μείνει. Φροντίστε να γνωρίσετε τους φίλους του για να μπορέσετε να καταλάβετέ εάν πρόκειται να κάνουν κάτι που δεν θα αρμόζει στην ηλικία τους. Για παράδειγμα, να πιούν αλκοόλ ή να οδηγήσουν κάποιο μηχανάκι ή αυτοκίνητο.
2. Συμφωνήστε τους κανόνες επικοινωνίας. Ζητήστε και εξηγήστε στα παιδία ότι πρέπει να επικοινωνούν μαζί σας καθημερινά έτσι ώστε να γνωρίζεται ότι είναι καλά. Επίσης καλό θα είναι να του ζητήσετε να σας δώσει κάποια τηλέφωνα των φίλων του που θα είναι μαζί, ακόμα και κάποιου άλλου γονιού. Εάν και εφόσον τύχει να χρειαστούν.
3. Δώστε στα παιδία σας κάποια χρήσιμα τηλέφωνα σε περίπτωση που χρειαστεί κάτι ή ακόμα και σε ποιον να απευθυνθεί. Επίσης, καλό θα ήταν να ψάξετε για εναλλακτικό μέρος που θα μπορούσε να πάει ακόμα και να μείνει σε κάθε πιθανή περίπτωση.
4. Προσπαθήστε να δείτε τα πράγματα από τη δική του πλευρά. Σκεφτείτε πώς νιώθει και γιατί έχει αυτή την επιθυμία. Θυμηθείτε πώς νιώθατε εσείς ως έφηβοι και ποιες ήταν οι ανάγκες σας.
5. Αναρωτηθείτε αν υπάρχει κάποιος πραγματικός κίνδυνος που σας κάνει να διστάζετε ή αν είναι οι δικοί σας φόβοι αυτοί που εντείνουν την ανησυχία. Τι διαφορετικό θα ισχύει σε 1-2 χρόνια όταν το παιδί θα έχει πλέον ενηλικιωθεί;
6. Πάντα μα πάντα βρίσκουμε την ευκαιρία σε διάφορες στιγμές να μιλάμε και να εξηγούμε στα παιδιά διάφορους πιθανούς κινδύνους αλλά και τρόπους πως να τους αποφύγουν.
7. Δείξτε τους εμπιστοσύνη. Βρείτε τις κατάλληλες στιγμές και τονίσετε τα θετικά τους στοιχεία, για το πόσο υπεύθυνα παιδία είναι και πόσο περήφανους σας κάνει αυτό, εκφράστε την πίστη σας στις ικανότητες τους και μην ξεχνάτε ποτέ να τους επαινείτε για το πόσο καλά, υπάκουα και συνεργάσιμα παιδιά είναι.
8. Μην πείτε το Ναι με δισταγμό, αυτό μπορεί να του προκαλέσει ανησυχία, ανασφάλεια, ενοχή και να μην εμπιστεύεται τις ικανότητες και τις αποφάσεις του ακόμα και στο μέλλον. Αντίθετα, ενθαρρύνεται τα παιδιά για αυτή τους την απόφαση. Εξάλλου, δεν αργούν να έρθουν οι σπουδές ή το στρατό όπου θα αναγκαστούν να απομακρυνθούν από το σπίτι τους. Σκεφτείτε το σαν μια καλή δοκιμή, σίγουρα είναι καλύτερα η πρώτη τους απομάκρυνση να συνοδεύεται από ευχάριστες εμπειρίες και αναμνήσεις. Έτσι κι’ αλλιώς, ο στόχος του κάθε γονιού είναι να βοηθήσει το παιδί του να εξελιχθεί σε μια αυτόνομη και υπεύθυνη προσωπικότητα.
Συμπερασματικά.
Η ανάγκη της αυτονομίας στα έφηβα παιδιά είναι μεγάλη και παράλληλα είναι και η φυσική εξέλιξη. Καθώς το άτομο ενηλικιώνεται καλείται να πάρει αποφάσεις για τον ίδιο του τον εαυτό χωρίς να πρέπει να τις παίρνει κάποιος άλλος γι’ αυτούς . Έχει την ανάγκη να δημιουργήσει νέους και ισχυρούς δεσμούς, δυνατές φιλίες και να απομακρυνθεί από το ασφαλές και προστατευτικό περιβάλλον της οικογένειας και του σπιτιού. Έτσι, οι γονείς οφείλουν να υποστηρίξουν αυτή την φυσική εξέλιξη, χωρίς να στερούν από τα παιδιά τους να πειραματιστούν, να κάνουν λάθη, να κάνουν τις δικές τους επιλογές. Άλλωστε πως θα χτίσουν την δική τους προσωπικότητα, αφού στο τέλος της ημέρας αυτό είναι και το ζητούμενο!
