Η Ελένη Φουρέιρα γεννήθηκε στις 7 Μαρτίου 1987 στο Φιέρ της Αλβανίας. Σε ηλικία πέντε ετών, εγκαταστάθηκε με την οικογένεια της στον Αυλώνα κι έπειτα, σε ηλικία δέκα ετών, μετανάστευσαν στην Ελλάδα , λόγω των ταραχών που ξέσπασαν εξαιτίας του σκανδάλου των Πυραμίδων.
Ο πατέρας της, Κριστάκ, είναι οικοδόμος ενώ η μητέρα της, Μαριέτα, μοδίστρα. Έχει τρία αδέλφια: τη Μαργαρίτα , την Ιωάννα και τον Γιώργο. Μεγάλωσε στην Καλλιθέα Αττικής και από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με την κιθάρα. Μετά το σχολείο, σπούδασε σχέδιο μόδας σε ιδιωτική σχολή, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές της λόγω της ενασχόλησης της με το τραγούδι, αφού παράλληλα εργαζόταν σε νυχτερινό κέντρο.
Η Ελένη Φουρέιρα για πρώτη φορά, παραχώρησε μια άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη στο περιοδικό Vogue και τον Βλάση Κωστούρο. Πέρα από το θέμα της εξωσωματικής, στο οποίο αναφέρθηκε αποκαλύπτοντας τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στο να κάνει παιδί μίλησε και για τα παιδικά της χρόνια τα οποία δεν ήταν τα κλασικά χρόνια ενός παιδιού. Έπρεπε να δουλεύει, τα οικονομικά της οικογένειας δεν ήταν καλά και έπρεπε να βοηθήσει…
Η αποκάλυψη της Ελένης Φουρέιρα για τα παιδικά της χρόνια
«Στην αρχή της καριέρας µου αναγκάστηκα να µη λέω ότι είμαι από την Αλβανία, λες και ήταν κάτι κακό. Τότε δεν μπορούσα να στηρίξω τον εαυτό µου, ήταν και η τηλεόραση διαφορετική, πιο βίαιη. Νομίζω ότι, αν ξεκινούσα σήμερα, ο κόσμος δεν θα τους άφηνε να µου το κάνουν αυτό. Ο κόσμος σήμερα πάει ενάντια στον ρατσισμό, δεν τον αφήνει να ανθίζει, κι αυτό είναι πολύ σπουδαίο.
Τώρα, σ’ αυτή τη φάση της ζωής µου, σκέφτομαι συνέχεια πώς θα μπορέσω να μεγαλώσω ένα παιδί ανοιχτόμυαλο, χωρίς προκαταλήψεις και στερεότυπα. Θέλω να του μάθω να σέβεται όλους τους ανθρώπους, να µην κάνει διακρίσεις, να µην κάνει µπούλινγκ, να αποδέχεται, να έχει ενσυναίσθηση, να κατανοεί τη διαφορετικότητα και να δίνει µάχες για την ορατότητα. Θέλω να µην ντρέπεται να είναι ο εαυτός του και να αφήνει χώρο και στους άλλους ανθρώπους γύρω του να είναι ο εαυτός τους», είπε η Ελένη Φουρέιρα.
Η Ελένη Φουρέιρα πρόσθεσε στη συνέχεια: «∆εν μπορώ να συγκρίνω τον τρόπο που θα μεγαλώσει µε το πώς μεγάλωσα εγώ. Έζησα μια άλλη κατάσταση. Φτώχεια, εμφύλιο πόλεμο στην Αλβανία, μετανάστευση στην Ελλάδα, έναν τεράστιο τρόπο να επαναπροσδιορίσω τη ζωή µου σε πολύ μικρή ηλικία. Παράλληλα, όμως, µε απεριόριστη αγάπη από τους γονείς µου. Όλα αυτά µε έκαναν πολύ ευαίσθητη αλλά και πολύ σκληρή ταυτόχρονα. ∆εκατριών χρονών μοίραζα φυλλάδια στους δρόμους.
Έπρεπε να επιβιώσουμε. ∆εν υπήρχε περιθώριο να µη δουλέψουμε όλοι. Εγώ θα μεγαλώσω ένα παιδί που δεν θα χρειαστεί να το κάνει αυτό για να επιβιώσει. Θέλω όμως να του μάθω ότι είναι οκ να µην τα έχεις όλα και ότι η ζωή είναι ένα παιχνίδι διεκδίκησης. Τίποτα δεν σου έρχεται έτσι απλόχερα. Θέλω να ξέρει ότι για να έχει κάτι, πρέπει να δουλέψει σκληρά, όπως κι εγώ έχω δουλέψει σκληρά για να του προσφέρω όσα θα του προσφέρω».